Twijfel

Als je een concrete resultaatvoorstelling hebt gemaakt is besluiten veel eenvoudiger

In een training die ik laatst gaf kwam de vraag: “wanneer grijp je nu in als leidinggevende”. Je wilt coachend leiding geven, je wilt ruimte geven aan de mensen met wie je samenwerkt, je wilt ze hun eigen fouten laten maken, maar wanneer stop je daarmee?

Hoe vaak krijgt iemand nog een nieuwe kans en wanneer besluit je dat het afgelopen is. Dat kan inderdaad een lastige vraag zijn voor een leidinggevende. Het is een vraag die ook niet zomaar met een simpele regel te beantwoorden is. Er bestaat niet echt een objectieve eenduidige regel die hierin te volgen is.

Er zijn aan de andere kant ook dingen, die je wel kunt doen, dingen die kunnen helpen dat moment beter vast te stellen.

Een belangrijk hulpmiddel is het zo helder en concreet mogelijk vast stellen van te behalen resultaten. Dat begint met een goede resultaat voorstelling. Het is voor de leidinggevende heel nuttig om die resultaatvoorstelling voor zichzelf te maken. Hoe concreter de resultaatvoorstelling hoe makkelijker om afspraken te maken over het behalen ervan en hoe makkelijker ook om vast te stellen dat de resultaten niet gehaald zijn. Goed je best doen is geen erg concrete resultaatvoorstelling. In mijn omgeving is er iemand, die graag antwoord met “het komt goed”. Aanvankelijk is dat een geruststellend antwoord maar inmiddels geloofd niemand het meer. Wat komt er dan goed en wanneer komt het goed? Een resultaatvoorstelling maken is hard werken, die komt niet vanzelf. Wat betekent het concreet als we op school, het kind of in het ziekenhuis, de patiënt centraal stellen. Wat merk je daar dan van als je op maandagmorgen, bij jou op het schoolplein zou staan? Of als je met een klacht de dokter opbelt. Dat concreet maken is hard werken maar het helpt ook je heel bewust te worden van wat er dan nog ontwikkeld moet worden. Als je dat concreet maken doet samen met de mensen met wie je werkt of aan wie je leiding geeft dan ontstaat dat bewustzijn bij hen ook en krijgen zij ook meer grip op die ontwikkelprocessen. Als je dan ook nog eens echte afspraken gaar maken over te behalen resultaten dan wordt het al een stuk makkelijker om vast te stellen of je wel of niet moet ingrijpen.

Als je dat allemaal niet gedaan hebt, hoef je trouwens niet bij de pakken neer te zitten. Je hebt ook je intuïtie nog.  Vaak geeft je intuïtie het signaal dat er iets aan de hand is, dat er iets niet klopt of dat er iets is wat extra aandacht behoeft. Intuïtie of je gevoel noem ik vaak je antenne. Die antenne vangt eerder dan je bewuste waarneming op dat er iets gebeuren moet. Het is belangrijk om die intuïtie niet weg te stoppen en het is ook belangrijk om niet vanuit die intuïtie impulsief te handelen. Het is echter wel het signaal om goed te gaan waarnemen. Zoals je doet als je een branderig luchtje ruikt, waar komt het vandaan? Wat is de oorzaak? Als je dan de oorzaak hebt ontdekt kun je de noodzakelijke stappen zetten.

Als een deelnemer aan een training mij de vraag stelt, dan heeft de intuïtie als een signaal afgegeven, als je twijfelt is er al iets aan de hand. Begin dan niet met emmers water te gooien, negeer het ook niet maar ga op onderzoek uit. Je bent vast iets belangrijks op het spoor.

Hoe doe jij dat?  Hoe staat het met jouw resultaatvoorstellingen? Met wie heb je ze gedeeld?

En wat doe jij met je intuïtie?