Sturen op realisatie

Visie is nodig, uitvoeren noodzakelijk, ze kunnen niet zonder elkaar.

Onlangs was ik aan het werk bij een klant. De bestuurder had een prachtige visie op tafel gelegd. Helder, kort en bondig. De vraag aan mij was om een bijdrage te leveren aan het realiseren daarvan. Dat vind ik telkens weer een boeiend proces. Met de leidinggevenden aan het werk gaan, visie vertalen naar hun eigen werkterrein, naar concrete doelen voor afdelingen en medewerkers. En niet te vergeten: ook voor henzelf. Inmiddels waren we in het hele traject aangeland op het punt hoe de gesprekkencyclus daarin van nut is. Beoordelen? Dat deden ze niet. Althans niet formeel, niet ingebed in hun door HRM aangedragen instrumentarium. Beoordelen ligt daar erg gevoelig, wordt te snel ervaren als afrekenen. Functioneringsgesprekken weer wel, en pop-gesprekken worden daar ook gevoerd. We hebben veel geoefend met hoe je nu het meeste rendement uit die gesprekken kunt halen. En we hebben de link gelegd naar visie. Het was voor de deelnemers verfrissend om eens goed stil te kunnen staan bij het onderwerp. Dat visie die in de la verdwijnt een wel erg hoog droomgehalte krijgt. Dat gewoon maar de dagelijks dingen doen wel erg snel leidt tot de dingen van de dag laten bepalen waar je als leidinggevende mee bezig bent. Dat het absoluut noodzakelijk is om de verbinding te leggen, de vertaalslag te maken. En dat het instrumentarium geen doel op zich is, maar een zeer nuttig hulpmiddel om dat te bereiken en ontwikkeling te stimuleren. Ontwikkeling binnen de huidige functie, maar natuurlijk ook met een perspectief op de toekomst. Een deelnemer sloot af met de opmerking: kunnen we voorlopig ieder week zo'n bijeenkomst hebben? Het zegt veel over de behoefte aan ondersteuning bij dit voor leidinggevenden zo essentiële proces.

En jij, haal jij eruit wat er in zit bij je medewerkers? Zie jij kans om visie vertaald te krijgen naar daarbij passende gedrag en resultaat?