Bezieling

Het is toch fantastisch waar een mens toe in staat is als hij ergens echt in gelooft.

Met belangstelling heb ik de hype rond de elfstedentocht gevolgd. Niet dat het mij iets uitmaakt of die doorgaat of niet. Voorlopig niet dus werd woensdagavond duidelijk. Het is wel vermakelijk om te zien hoe opeens alles om die tocht gaat. Radio en tv staan er bol van, mensen reizen alvast af naar Friesland om toch vooral maar op tijd te zijn.

Wat mij echt boeide was het aspect waar bijna geen aandacht aan wordt besteed: de organisatie. Nu heb ik zelf wel eens leiding gegeven aan een organisatie waar veel met vrijwilligers wordt gewerkt. Dat was overigens een zeer leerzame periode, waarin ik heel goed ben gaan begrijpen wat je met coachend leidinggeven kunt bereiken.

De elfstedentocht bestaat uitsluitend en alleen bij de gratie van een grote schare van vrijwilligers. Een verenigingsbestuur, natuurlijk. Lokale ijsmeesters, uiteraard. Heel erg nodig om alles en iedereen in goede banen te leiden. Maar zonder al die vrijwilligers zijn zij machteloos. Wat bezielt die mensen. Jaar in, jaar uit staan ze klaar om bij de eerste serieuze vorst sneeuw te gaan ruimen. Om over al het werk op de dag zelf maar te zwijgen. En dat zonder enige zekerheid dat het ook echt gaat gebeuren. Is sneeuwruimen dan zo leuk? Ik vind zelf van niet, het levert mij vooral koude handen en voeten op, en gelukkig ook een schoon tuinpad en stoep. Met een half uurtje ben ik wel klaar. De Bonkevaart en de rest van de 200 kilometer schoonvegen is toch andere koek. Wat drijft hen? Persoonlijke glorie?  Nee, dat is weggelegd voor een ijsmeester die wordt geïnterviewd en voor de voorzitter die het verlossende woord mag uitspreken. De eeuwige dank van zestienduizend schaatsers? Er zijn er vast wel die dankjewel zeggen, een hand geven als ze de kans krijgen. De voorzitter bedankte alle vrijwilligers afgelopen woensdag in ieder geval wel.

Wat hen drijft is dat ze deel zijn van iets GROOTS. Zo'n elfstedentocht komt in de geschiedenisboeken. Mensen praten daar nog jaren over, de helden die hem uitrijden worden hun leven lang vereerd. En in die vrijwilligers leeft iets dat bezieling heet. Een warme bonk in je lijf die gevuld is met trots, met liefde, met verbondenheid, met een diep geloof in het fantastische waar je aan meewerkt. Waarin anonimiteit er niet toe doet. De bron van flow. Dan geeft het niet dat je jaren moet wachten, dan is de pijn van het “Nee, nog niet” te dragen. Omdat je ergens echt in gelooft. Rotsvast vertrouwt dat het ooit een keer wel doorgaat.

Deze vrijwilligers zijn voor mij de echte helden van de elfstedentocht.

En jij? Doe me een lol, ga nu niet meteen een paar schaatsen in de hal of het personeelsrestaurant hangen als symbool van hoe geïnspireerd we zouden moeten werken. Ga eens op zoek naar die bron van energie die volgens mij iedereen in zich meedraagt. Hoe ga jij die aanboren? Hoe ga jij jouw medewerkers de kans geven om net als die vrijwilligers echt te gaan geloven in waar ze mee bezig zijn? Zodat ze er echt tegenaan gaan en ook met ook zo'n warme bonk in hun lijf rondlopen. En jijzelf hopelijk ook.