Lessen van een rocker

Hartstilstand
Op 11 maart 2013schreef ik een blog over inspiratie en daarbij gebruikte ik als voorbeeld het contact tussen gitarist Nils Lofgren en zijn publiek als hij optreedt met zijn eigen band. Lofgren vergelijkt in dat verband de optredens, die hij met zijn eigen band verzorgd met de optredens waarbij hij als sologitarist meespeelt in de band van Bruce Springsteen. Dit keer wil ik iets schrijven over rocker Tom Petty, die 2 oktober 2017 aan een hartstilstand overleed. 40 Jaar heb ik naar z’n muziek geluisterd.
Niet in het minst om de teksten. Teksten over de zorgen en dromen van mensen. Teksten waarin hij reflecteerde op zijn eigen leven en zijn loopbaan als muzikant.

Bruce Springsteen
Het toeval wil dat ik enkele dagen geleden een artikel las van Gianpiero Petriglieri over het leiderschap van rockster Bruce Springsteen, The Boss. In dat artikel gaat Petriglieri vooral in op de manier waarop Springsteen laat zien dat leiderschap een kunst is. Hij ziet Springsteen als het ware als een artiest in leiderschap. Hij wijst op drie leiderschapslessen van Springsteen.

Lessen
De eerste is dat je om de aandacht van mensen vast te houden hun verbeelding moet voeden
De tweede is dat je je purpose, je bestemming, je ‘craft’ vaardigheden moet laten ontdekken. Weten wat je kunt doen met wat je tot je beschikking hebt en je ook bewust zijn van wat je niet tot je beschikking hebt. Het gaat niet om een scherp omlijnd doel. Het gaat om een droom die in de verte is. En om het harde werken wat nodig is om bij die droom terecht te komen. Het gaat bij Springsteen onvermijdelijk over ‘The American dream’. Springsteen zegt zelf dat zijn werk vooral gericht is op het zichtbaar maken van de route die er is van de werkelijkheid naar die droom. Dat is vaak een enorme worsteling maar je kunt beter worden van die worsteling.
En de derde les is dat liefde je beter maakt en dat zelfreflectie noodzakelijk is om overeind te kunnen blijven.

Tom Petty
In het werk van Tom Petty herken ik diezelfde dingen. Nico Dijkshoorn schrijft in de Volkskrant over hoe Petty troost biedt aan z’n publiek. Hij geeft zijn liedjes aan zijn publiek. In liedjes als ‘In the great wide open’ ( The future was bright and open) of ‘American Girl’ (raised on promises)staat de droom  centraal. In een artikel in The Atlantic van deze week kun je lezen hoe belangrijk de relatie met de mensen om hem heen voor Petty was.

Verschil
Er is echter ook een groot verschil met Springsteen. Springsteen staat bekend als ‘The Boss’en daarmee is de brug naar leiderschap op het eerste gezicht gemakkelijk gelegd. Petty laat zich echter helemaal niet als boss  zien. Hij wordt geprezen om z’n bescheidenheid om z’n kameraad zijn. In het hiervoor genoemde artikel in The Atlantic wordt benadrukt dat het optreden van Tom Petty en de Heartbreakers tijdens de pauze van de Superbowl in 2008 in tegenstelling tot de optredens van andere top artiesten beperkt bleef tot het foutloos spelen van bekende nummers uit eigen repertoire en dat er geen andere show elementen te zien waren.
Niet de persoon
Het ging om de muziek, die was belangrijker dan de muzikanten en dan Tom Petty zelf. Tom Petty slaagde erin onzichtbaar te blijven en liet zijn muziek het podium vullen. Net als bij Springsteen is er die worsteling met de spanning tussen idealen en werkelijkheid. In het hiervoor genoemde nummer ‘Into the great wide open’ gaat het over een droom die je met slechts een paar akkoorden in je vingers werkelijkheid kunt laten worden. Met uiterlijk vertoon en een grote mond kom je ver maar daarna ga je in ‘rook’op. En in het nummer  Joe zingt hij over een CEO, die jongens en meisjes als ‘objecten’ gebruikt om ze af te danken als hij er geld aan verdiend heeft. Hij maakt en breekt om er zelf beter van te worden.

Waar draait het om?
Petty was daar niet van. Hij dreigde z’n platenmaatschappij, die de prijs van een album wilde opdrijven met de het plan de originele lagere prijs als album titel te gebruiken. De platenmaatschappij zwichtte voor die dreiging.  En in het nummer ‘The last DJ” toont hij z’n bezorgdheid over de ontwikkeling waarbij je, omwille van het geld, je eigen mening voor je moet houden.

Evenwaardigheid
In de shows van Petty en z’n band draaide het niet om Tom Petty. Vaak stonden er bevriende artiesten op het podium zoals vijf jaar geleden in Amsterdam waar Eddie Vedder van Pearl Jam een paar nummers meezong. Helaas maakte Vedder er niet zoveel van maar Petty en de Heartbreakers compenseerde de gemiste noten en zorgden ervoor dat het publiek nergens last van had. Je leest dat in de column van Nico Dijkshoorn in de Volkskrant.

Spanning
Dijkshoorn schrijft ook over hoe Tom Petty die spanning tussen wens en werkelijkheid vertolkte en zichtbaar maakte. Zo hield Petty de aandacht van zijn fans vast. Hij zong over dromen die alleen in je eigen hoofd bestaan en waarvan het goed is je er af en toe even aan over te geven bijvoorbeeld in het nummer ‘It ’s good te be a king’.
Zij laatste tour eindigde een week voor z’n dood en hij heeft tot dat laatste moment koers gehouden zoals hij zong in ‘I wan’t back down’ ’’Well I know what ’s right, I got just one life. In a world that keeps on pushing me around. But I will stand my ground”