Wie zijn de boosdoeners?

Teveel geld uitgeven aan afkoopsommen voorkom je,door beter te selecteren.

Graaien?
Afkoopsommen, schadevergoedingen, hoge bonussen en dergelijke zijn voortdurend in het nieuws. Er wordt met boosheid en ergernis gesproken over mensen, die naar huis gaan of gedwongen afscheid nemen met een hoeveelheid euro’s, die door velen als veel te hoog wordt gezien. Er wordt ook met verontwaardiging gesproken over het feit dat de mensen, om wie het gaat, deze geldbedragen ook nog doodleuk mee naar huis nemen. “Dat kan niet”, vinden we en er is veel morele verontwaardiging over het gedrag van deze mensen.
Als er, zoals recent, dan een oproep komt om ervoor te zorgen dat deze mensen het bedrag wat ze, volgens de publieke opinie, ten onrechte hebben ontvangen, weer terug betalen, komt al snel het bericht, dat het juridisch onmogelijk is. Kortom we staan met lege handen, we kunnen er niks aan doen en de schuld ligt bij de graaier, die het geld  zomaar in z’n portemonnaie gestopt heeft.

Niet over één nacht ijs
In een krant stond enige tijd geleden een lijstje van maar liefst 10 CEO’s in de zorgsector, die onvrijwillig vertrokken waren.Op hun bankrekening was volgens berekening van de journalisten, een fors bedrag bijgestort . Het langste dienstverband van deze mensen was geloof ik 3 jaar en het kortste maar net 10 maanden.
Als je het zo leest lijkt het bijna of deze mensen plotseling het bedrijf zijn binnengestormd snel een greep in de kas deden en er toen weer vandoor gingen. Hit and run.
De werkelijkheid is echter totaal anders, deze mensen zijn niet plotseling binnen gerend. Er ging een hele procedure aan hun komst vooraf. Vaak zijn ze gevraagd, hoogstens hebben ze in hun netwerk laten vallen dat ze wel geïnteresseerd zijn in een nieuwe uitdaging. Er is een zeer professionele headhunter of een searchbureau aan te pas gekomen. Er waren mooie referenties. En, er is uiterst zorgvuldig, eerst in kleine en later in wat grotere kring, over gecommuniceerd. Er zijn diverse gesprekken geweest en er is onderhandeld over een vergoeding. Misschien ook al wel over, een mogelijke, ontslag vergoeding. Veel mensen hebben zich, dus alvoor de CEO zichtbaar werd in de organisatie, verbonden aan het besluit om met deze meneer of mevrouw in zee te gaan.
Dat gaat zo in de zorg en dat gaat ook zo in het bedrijfsleven. Men gaat niet over één nacht ijs. Zeker in de zorg is het belangrijk om pas te gaan schaatsen als er stevig ijs is.

Beter selecteren
Des te opmerkelijker is het dat het zo vaak mis gaat, zoals uit het lijstje in de krant blijkt. Je kunt dan natuurlijk drukte gaan maken over de veel te hoge vertrekpremie maar ik denk dat het verstandiger is om uit te zoeken hoe je aan steviger ijs komt. Om aan de voorkant betere waarborgen in te bouwen voor het vinden van de goede man of vrouw op de goede plaats.
Als er met goede mannen en vrouwen in zee gegaan wordt dan loop je veel minder het risico dat je later teveel betalen moet. Veel bedrijven zijn tegenwoordig erg voorzichtig met het aannemen van personeel, flexibilisering is aan de orde van de dag. Je kunt dan zo zonder kosten van iemand af. Je hoeft dan ook niet meer zo goed te kijken wie je nu in dienst neemt. Vroeger was er een opzegtermijn van één maand. Je werd geacht in één maand te kunnen beoordelen of iemand het goed zou gaan doen. Vaak ging dat goed maar ik kan me ook de situaties herinneren waarbij ik na 25 dagen hoorde dat het prima in orde was en vervolgens na 35 dagen een vaststellingsovereenkomst moest maken voor dezelfde persoon. Er was niet goed geselecteerd en al evemin goed gekeken toen de werknemer de eerste weken aan de slag ging.
Zelf verantwoordelijkheid nemen
Goed selecteren begint met weten wat je zoekt, de gewenste competenties kennen en vervolgens zelf grondig vast stellen of die competenties inderdaad aanwezig zijn. Dat is wat anders dan een paraaf voor akkoord zetten onder het rapport van de headhunter.
Willem Verhoeven haalt in zijn boek Managen met moraal een uitspraak van Vaclav Havel aan. Die uitspraak wil ik u hier niet onthouden.

“Bezonnen wijsheid, individuele spiritualiteit, persoonlijk uit de eerste hand verworven inzicht in de dingen, de moed jezelf te zijn en daarheen te gaan waar je geweten je leidt, nederigheid in het aangezicht van het mysterie van het Zijn, vertrouwen in de spontane gang die de dingen gaan, en, vooral, vertrouwen in je eigen subjectiviteit als de voornaamste brug naar de subjectiviteit van de wereld- dat zijn de eigenschappen die toekomstige politici moeten koestern”.

Verhoeven voegt daaraan toe dat dit niet alleen voor politici geldt maar ook voor de leiders van grote organisaties. Ik voeg daar nog aan toe, zeker in de zorg.