Wie is die andere?

We zijn over het algemeen erg geïnteresseerd in mensen die succesvol zijn, we lezen graag hun boeken en zijn benieuwd naar hun lessen. Maar zelden heeft iemand een succes alleen tot stand gebracht. Wie hebben er nog meer mee te maken?

Succesvolle leiders
De biografieën van succesvolle leiders doen het nog altijd goed. Trouwens, niet alleen de boeken maar ook de films over succesvolle leiders zijn populair. En het begint al met Alexander de Grote en Julius Caesar. Kennelijk vinden we het prettig te weten of te zien dat iemand het voor elkaar heeft, dat hij of zij het onder controle heeft. En we willen dan wel weten hoe hij of zij dat voor elkaar gekregen heeft. Wat was hun geheim? Vaak proberen deze boeken daar een antwoord op te geven en vaak ook laten deze succesvolle mensen dan zien dat ze veel te danken hadden aan anderen.
Ze hebben het niet alleen gedaan. Mannen zeggen vaak dat hun vrouw een belangrijke rol speelde in hun succes. Maar in het boek wordt er verder niet veel over die rol geschreven.

Een artikel
Een artikel in de New Yorker van 19 april bracht daar voor mij ineens verandering in. In dat artikel schrijft Ken Auletta, een bekende journalist en schrijver, over een van die anderen: Bill Campbelll, die stierf op 18 april van dit jaar. Bill Campbell heeft ongelooflijk veel betekent voor Silicon Valley en met name voor de ondernemers, over het succes waarover veel geschreven wordt en wat veel mensen proberen te kopiëren. Auletta noemt hem een reus, zo groot. En in de wereld waarin het gaat over techniek, ontwerpen en innoveren en waar de hoogte van het inkomen omgekeerd evenredig lijkt aan sociale vaardigheden was Campbell de man die al die uitvinders van hun computerscherm losrukte.

De Coach
In de hele valley stond hij bekend als “de Coach”, die de menselijke kant inbracht bij al die kampioenen van de techniek, hij begeleidde Steve Jobs, Jeff Bezos, Larry Page, Sergey Brin, Marc Andreessen, Ben Horowitz, Sheryl Sandberg en nog heel veel anderen. Hij liet ze steeds weer de menselijke kant van managen zien. Het belang van het luisteren naar medewerkers en naar klanten en ook van het samenwerken met anderen. Hij kwam niet in de krant of op de televisie, er is geen standbeeld voor hem opgericht maar Auletta doet dat met zijn artikel in de New Yorker.

Geloof in ondernemers
Campbell had een sterk geloof in al die ondernemers en hij had er veel plezier in hen te helpen op hun pad naar het CEO-schap. En John Doerr, één van de bekende venture kapitalisten achter veel Valley successen, had de gewoonte om Campbell in te schakelen bij het coachen van alle ondernemers, die met zijn kapitaal een bedrijf opbouwden. En toen Jeff Bezos van Amazon op het punt stond aan de kant geschoven te worden door de directie van Amazon, dwong Doerr  Bezos om in zes weken opgeleid te worden door Campbell. Campbell leerde hem hoe hij CEO moest zijn. In het algemeen vond Campbell dat het inzetten van professionele managers niet zo’n goed idee was. Hij geloofde sterk in de starter die aan de leiding bleef.
Steven Jobs vroeg hem als coach toen hij terug kwam bij Apple. Hij maakte altijd lange wandelingen met Jobs. En bij Google zat hij elke maandagmorgen bij de directievergadering. Campbell wist mensen met te grote ego’s te laten neerdalen op aarde, zodat ze wel konden samenwerken. Campbell zag wie niet kon luisteren en wie op die manier het succes van een bedrijf in de weg stond en hij communiceerde dat helder met de top van de bedrijven waar hij rondliep.

Onbekend
Campbell werd buiten Silicon Valley niet bekend. Hij gaf geen persconferenties en stond niet voor camera’s of op podia. Het was een vriendelijke, bescheiden man. Omdat hij vertrouwd werd, zeer empathisch was, ervaring had en uiterst discreet, kwamen al die succesvolle ondernemers bij hem langs en wilden ze door hem gecoacht worden. Hij geloofde heilig in het nut van goed luisteren en goed samenwerken. En hij deed z’n best om mensen, die daar van nature niet goed in waren, daarin te laten groeien. Hij begreep ook dat een bedrijf starten vraagt om een strakke hand en hij zorgde ervoor dat daar de scherpe kantjes afgevijld werden.

Integer
Auletta bezocht hem een aantal jaar geleden, hij had toen net gehoord dat hij kanker had. Auletta wilde graag een paar mooie verhalen van Campbell horen om er een artikel over te schrijven. Campbell weigerde echter vriendelijk maar beslist want hij wilde het vertrouwen wat hij gekregen had niet beschamen. Auletta eindigt zijn artikel met de wens dat veel mensen alsnog het verhaal van Campbell leren kennen. Ik moest toen ik het las denken aan de tijd dat ik als personeelsfunctionaris actief was. Jonge beginnende personeelsmensen vroegen mij wel eens wat je daar nou goed voor moest kunnen en dan zei ik vaak dat het belangrijk is dat de managers je mogen, dat ze je aardig vinden. Ik vond dat zelf wel eens een te beperkt antwoord. Maar het was het beste wat ik kon verzinnen. Tegenwoordig hoor je in het HR werkveld regelmatig de discussie over de HR als businesspartner. Die rol vervulde Campbell in optima forma en hij kon dat doen zonder er een formele positie voor nodig te hebben. Het is ook mooi dat het artikel van Auletta laat zien dat niemand het echt alleen kan. Er zijn anderen nodig en soms spelen die zoals Campbell een hele grote rol.