Taakvolwassen

Taakvolwassenheid bereik je door je toekomstplannen  met je medewerkers te bespreken

Mijn eerste koophuis was een oud bouwvallig huis in het mooie wierdedorp Niehove in de provincie Groningen. Het huis was ooit gebouwd in 1634 en het leek of er na die tijd niet veel onderhoud was gepleegd. Het dak lag vol oud-Hollandse pannen, allemaal ongelijk, nog met de hand gemaakt. Maar het hele huis moest gerestaureerd en dus moest ook het dak eraf en het dak er weer op. Omdat het geld al op was door de aankoop van het huis zat er niks anders op dan veel zelf doen. Zo ook de panlatten en de dakpannen er weer opleggen nadat de plaatselijke aannemer isolatieplaten op het dak gelegd had.

Ik zou er die zaterdag aan gaan werken en twee vrienden uit de stad Groningen zouden komen helpen. Het was een prachtige, zonnige dag en ik zat al vroeg op het dak, een oud overhemd om mijn hoofd geknoopt om niet te verbranden. Rond een uur of 10 arriveerden mijn vrienden met hun vriendinnen. De vriendinnen voegden zich bij mijn vrouw, die achterin  de tuin heerlijk in de zon zat en mijn vrienden stelden zich op onder bij de ladder en keken verwachtingsvol naar boven. Ze wilden overduidelijk van mij horen wat ze moesten doen. Welke pannen eerst? Welke latten? Waar beginnen? Welke spijkers? En ga zo maar door.

En ik dacht: “waren ze maar thuis gebleven, ik heb zo alleen maar last van ze. Als ze blijven vragen dan kom ik helemaal niet meer aan het werk toe”.

Het gekke was dat één van de twee vrienden een ervaren klusser was, iemand die nog naar de oude LTS geweest was en via de MTS toen op de HTS in Groningen zat. Maar ook hij zat vol vragen. En natuurlijk had hij vragen, want ik had mijn toekomstbeeld niet met ze gedeeld.

Ik realiseerde me dat ik van het dak afmoest en dat ik in gesprek moest, dat ik moest delen hoe ik mij de totale aanpak voorstelde en ik moest hen de ruimte geven om aan te geven wat volgens hen de goede aanpak was. De rollen werden uiteindelijk omgedraaid en mijn ervaren vriend ging op het dak zitten terwijl ik de spullen aangaf, ik wist immers waar alles lag.

Zo zijn we die dag toch nog heel goed opgeschoten en we hebben ’s avonds nog gezellig wat gegeten en een biertje gedronken met de dames in de tuin.

Wat mij bij blijft is het moment van “taakonvolwassenheid” , van afhankelijkheid bij mijn vrienden en hoe ik daar zelf de oorzaak van was doordat ik niet rustig de tijd nam om samen de plannen door te spreken. Niet de opdrachten geven. Als ik dat gedaan had, als ik steeds opnieuw gezegd had wat zij moesten doen, dan hadden we de hele volgende dag ook nog door moeten werken.

Het gekke is dat ik nog vaak over taakonvolwassen mensen hoor spreken en dan moet ik aan mijn dak denken en ik vraag me af of de manager, de chef of de supervisor wel de tijd genomen heeft om met de club te bespreken wat de plannen zijn. Of is de chef opdrachten gaan geven en instructies en is hij daarmee voorbijgegaan aan de kwaliteiten van de mensen om hem heen?

Hoe doe jij dat, hoe deel jij je toekomstbeeld en geef jij je mensen de ruimte om daar met hun kwaliteiten zo goed mogelijk op aan te sluiten?