Perspectief.

In de afgelopen dagen volgde ik een discussie op Twitter.

Het ging over die ene extra dag in een schrikkeljaar. Of dat nu wel of niet extra uitbetaald zou moeten worden. De standpunten liepen ver uiteen. Van: “ja natuurlijk, anders heeft de werkgever wel voordeel en de werknemer niet” tot: “natuurlijk niet, je geeft je werkgever toch ook geen geld terug omdat februari minder dagen telt dan andere maanden?”.

Ik vind de discussie alleen interessant omdat het duidelijk maakt hoe belangrijk het is om van perspectief te kunnen wisselen. Ik kijk vanuit mijn referentiekaders, mijn opvattingen en overtuigingen, mijn belangen. En dan zie ik doorgaans alleen wat daarbij past omdat ik dat nu eenmaal graag bevestigd zie.  Begrip opbrengen voor het standpunt van een ander wordt dan wel eens lastig als dat niet strookt met hoe ik kijk. En hoe meer ik overtuigd ben van mijn eigen gelijk, hoe lastiger dat wordt.

Toch is dat een essentiële vaardigheid: anders tegen de werkelijkheid (of wat daar voor doorgaat) aan kunnen kijken. Als je ervan overtuigd bent dat jouw medewerkers echt niet in staat en bereid zijn om verantwoordelijkheid te dragen, dat zie je ook precies datgene wat dat bevestigt. En dus zal je je daar naar gedragen, waarmee de cirkel rond is: de selffulfilling prophecy. Veel lastiger is het om te kijken naar datgene wat jouw ongelijk aantoont. Maar dat kan wel tot verrassende ontdekkingen leiden, namelijk dat iets wat jij voor niet waar hield ook waar blijkt te zijn. En dat biedt onvermoede mogelijkheden.

Echt van perspectief wisselen gaat overigens verder dan omkeren, niet wisselen van: “het glas is half leeg” naar “het glas is half vol”. Echt van perspectief wisselen, zo zijn een vriend mij onlangs, is gaan nadenken over de vraag: “waar is de kraan?”

Als je zo naar je medewerkers kijkt, niet vanuit wat ze wel of niet kunnen, ze wel of niet deugen, maar vanuit: wat is er echt nodig? Wat valt er dan te zien?