Oefening baart kunst

Afgelopen zaterdag bleek dit letterlijk waar te zijn.

Een vriendin van ons zingt al jaren bij een koor. Daarnaast speelt ze niet onverdienstelijk piano. Zij heeft al een jaren zang- en pianoles. Wij, mijn vrouw en ik, waren wel eens naar een uitvoering van haar koor Korale gegaan om te genieten van de muziek. En ook omdat wij nu eenmaal heel goed met haar zijn bevriend en het dan heel leuk is haar ook eens van die kant nog beter te leren kennen.

Pas geleden nodigde zij ons uit. Haar zanglerares organiseert af en toe een huiskamerconcert. Daarbij geeft zij een aantal van haar leerlingen de gelegenheid om voor publiek op te treden.En dus gingen wij jongstleden zaterdagavond naar Eindhoven; we hadden geen idee wat ons te wachten stond. Het bleek een fors programma te zijn met werk van Schubert, Huijgens, Barber en nog een paar andere componisten. Met uitzondering van Barber oude muziek. Mooie muziek en voor zover mijn ongeschoolde oren maatgevend zijn, geen gemakkelijke muziek om te zingen. En dat is dan nog voorzichtig uitgedrukt. Het werd een avond lang genieten. Van mooie muziek, van de prachtige stem van onze vriendin en anderen, van een zeer gemoedelijke sfeer.

Wat mij trof was het idee achter de huiskamerconcerten. De leerlingen komen trouw week in week uit oefenen in een beslist niet gemakkelijke vaardigheid. Een beetje talent helpt natuurlijk enorm, maar er is zoveel techniek te leren voordat je kunt zeggen dat je echt goed kunt zingen. En zoveel eindeloos te oefenen. De lerares geeft met de concerten haar leerlingen de kans anderen te laten horen wat ze kunnen. Adembenemend, en voor de uitvoerenden: waar halen ze zoveel adem vandaan? Het geven van de concerten geeft de mogelijkheid om zichtbaar, of beter gezegd, hoorbaar te maken wat iedereen heeft bereikt. Dat is ook voor hen genieten, niet alleen voor het publiek. En het geeft een impuls aan het oefenen en het zingen. Om uiteindelijk te zingen voor de eigen lol, maar ook omdat anderen daar iets aan hebben en van genieten. Het geeft de mogelijkheid om echt commitment aan te gaan.

Ik kon het niet laten om nog wat verder door te denken. Regelmatig zie ik mensen op een training komen met een duidelijk doel voor ogen. Toch krijgen ze niet altijd in de praktijk de kans echt iets te doen met wat ze hebben geleerd. Nog niet zo lang geleden zat ik in gesprek met een leidinggevende: van diens afdeling waren een aantal mensen bij mij in een opleiding geweest waar die deelnemers enthousiast over waren. Maar ze vertelden er wel bij dat ze niet het idee hadden dat ze echt de ruimte kregen om iets met het geleerde te gaan doen. Hun toenmalige leidinggevende had niet echt een idee bij de opleidingen. De nieuwe leidinggevende waar ik mee sprak schrok daarvan. Zonde van het geld, de tijd, de moeite en vooral zonde van de motivatie van de medewerkers die alleen maar teleurgesteld raken. Het maakte weer eens duidelijk hoe belangrijk het is om iemand die iets wil leren ook de kans te geven dat in de praktijk te brengen en om dat aan de praktijk te toetsen. Bij het huiskamerconcertbleek dat heel duidelijk. De uitvoerenden kenden elkaar en elkaars kwaliteiten. Toch waren ze nerveus: wat zouden “die vreemden” ervan vinden? Het terechte applaus werd met veel dank aanvaard. En het vormt een stimulans om door te gaan, nog meer te oefenen en nog beter te worden. In gedachten zag ik een aantal op een echt concertpodium staan, kwaliteit genoeg.

En van mijn cursisten zie ik er ook een aantal zonder problemen in de praktijk brengen wat ze geleerd hebben. Moeten ze wel een leidinggevende hebben die ze daarvoor het podium aanbiedt. Gelukkig hebben ze die nu.

En jij, benut jij alle kwaliteit van jouw mensen?  En geef je ze ook echt de ruimte om dat ten uitvoer te brengen, met verdiend applaus erbij?