Lessen van mijn ouders

Mijn ouders waren allergisch voor het argument dat mijn vrienden iets kregen of iets mochten. Ze stelden me dan steevast de vraag of ik ze ook achterna zou springen de sloot in. Deze en andere lessen leerde ik van mijn ouders.

Lessen
En als Henk in de sloot springt, doe jij dat dan ook? Een vraag van die strekking kreeg ik steevast van mijn ouders als ik iets van hen wilde. Als ik meer zakgeld wilde, als ik later thuis wilde komen of als ik iets duurs wilde hebben. Als mijn argumentatie zich dan beperkte tot de informatie dat mijn vrienden het ook kregen of ook mochten dan stelden mijn ouders vast en zeker de vraag, waarmee ik dit stukje begonnen ben. Afgelopen week bereikte ik de 65-jarige leeftijd en dat was een goed moment om nog eens even stil te staan bij de jaren waarvan ik heb mogen genieten. Om dankbaarheid te voelen voor alles wat ik heb mogen meemaken en ook voor alles wat mijn ouders me gegeven hebben. Veel materiële goederen heb ik niet van mijn ouders gehad. Maar wijze lessen kreeg ik wel van ze en één van die lessen was de les, dat je niet iets doet omdat een ander het doet. Klakkeloos nadoen vonden mijn ouders iets voor kleine kinderen, niet iets voor volwassen mensen. Die moesten in staat zijn hun eigen keuzes te maken. En bij het maken van die keuzes stonden altijd je waarden centraal. Wat ik ermee wilde doen, waarvoor ik het nodig had, waren vragen waarover ik serieus moest nadenken en mijn ouders namen geen genoegen met flut antwoorden. Zo leerde ik ook het zinnetje: ”Daarom is geen reden, als je van de trap afvalt dan ben je gauw beneden”.

Belang voor de samenleving
Die lessen van mijn ouders kwamen boven doordat ik mijn 65e verjaardag vierde, maar ze kwamen ook boven toen ik hoorde wat de argumentatie was bij de salarisverhogingen voor de top van enkele banken. Er werd in de toelichting steeds gewezen op anderen, die hetzelfde of nog meer verdienden. Dat was nou precies het soort argument dat bij mijn ouders niet werkte, waarvan mijn ouders zeiden dat het een argument voor kleine kinderen was.
Mijn ouders zouden wel tevreden zijn geweest als mijn antwoorden een relatie hadden gehad met iets wat ik in het leven wilde bereiken. Een baan,. of iets anders waarmee ik een positieve bijdrage aan de samenleving zou kunnen gaan leveren.
In coachend leidinggeven staat het hebben van een visie centraal. Het is belangrijk om te weten wat je wilt bereiken. Je handelen en alle keuzes die je daartoe maakt worden bepaald door die visie. In de visie van de banken, waarvan de commissarissen wijzen op de hoge salarissen bij concurrenten, staan duurzaamheid in de breedste zin en een betere wereld nadrukkelijk in de visie van de bank. Het zou daarom logisch zijn een beslissing over arbeidsvoorwaarden van directieleden daarmee in lijn te laten zijn. Hoe draagt de bank bij aan een duurzame samenleving en aan een betere wereld en hoe neemt de raad van bestuur daarin het voortouw?

Voornemens
Wat zou het effect zijn van gematigde salarissen, zodat een deel van het daarvoor gereserveerde geld gebruikt kan worden om ervoor te zorgen dat medewerkers hun competentie zo ontwikkelen dat ze een rol van betekenis kunnen blijven spelen in die betere wereld? Hoe draagt een groep ontslagen medewerkers bij aan een duurzame samenleving of een betere wereld? Wat is het belangrijkste voor mensen aan de top: bijdragen aan een duurzame samenleving en een betere wereld of een hoog inkomen?
Ook dat leerde ik van mijn ouders: één ding tegelijk doen. Als je alles tegelijk doet komt er niks van terecht. En aan het eind van dit stukje wil ik nog één belangrijke les van mijn ouders delen. Als ik weer eens beterschap beloofd had zeiden ze vaak: “Dirk, de weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens”. En daarmee bedoelden ze: niet zoveel praten maar gewoon aan de slag, doen, aanpakken.