Het beste in mensen naar boven halen.

Dat is eigenlijk helemaal niet moeilijk. Als je de voorwaarden maar schept.

Carnaval
Als geboren en getogen randstedeling had ik vroeger helemaal niets op met carnaval. Het beeld dat ik erbij had was op zijn best een partijtje bier zuipen en billen knijpen, gewoon banaal de beest uithangen. Inmiddels woon ik al ruim een decennium in Brabant en is mijn beeld grondig bijgesteld. Toen ik hier net woonde vonden mijn nieuw verworven kennissen dat ik echt mee moest naar carnaval, een kwestie van bereidwillig inburgeren. We zouden met een hele groep gaan. Wat ze er niet bij hadden verteld was dat we ons ook zouden verkleden. Mijn fantasie was wat dit betreft nog nooit veel verder gekomen dan een boerenkiel en een rode zakdoek, eventueel aangevuld met een plat petje. Daar was ik, indien aan de orde, wel op voorbereid.

Een andere kijk
Er was geen weg terug, dus liep ik even later vermomd als Maja de Bij samen met nog vijf andere bijen over straat, innig hopend dat de grond zich onder mijn voeten zou openen om mij te verzwelgen. Er was me ook niet verteld dat we mee zouden doen aan de wedstrijd. Aan het eind van de avond klom de prins op het podium om de prijswinnaars bekend te maken. Tot mijn verbijstering hadden we met ons zessen de tweede prijs gewonnen bij de trio’s. Die maffe gebeurtenis, samen met de vele complimenten van anderen over mijn uiterlijk, heeft er grondig aan bijgedragen dat ik carnaval echt leuk ben gaan vinden. Sindsdien feest ik dapper mee.

Enthousiaste creatievelingen
Afgelopen zondag ging ik bij mij in het dorp naar het plein waar de optocht zich zou formeren. Eerlijk gezegd: geen boerenkiel te zien. Wel een bonte, luidruchtige en vooral vrolijke janboel van praalwagens, verkleedde mensen, etc. Ik heb er met veel plezier foto’s lopen maken. Later, weer thuis, ging het door me heen dat ik iets bijzonders had gezien. Al deze mensen, ook die langs de route op de stoepen, hadden hun uiterste best gedaan om er iets speciaals van te maken. Niet omdat het moest, of omdat iemand hen verteld had hoe zich uit te dossen en om vooral veel te lachen. Nee, gewoon omdat ze er lol in hadden. Met een gezamenlijk doel: een feest voor iedereen, waarbij iedereen gewoon zijn of haar gang kan gaan, waarbij er geen oordelen zijn. Waarin iedereen gelijk is, zonder rangen of standen. Gewoon uitbundige mensen in een doorgaans wat ingetogen dorp.

Carnaval en leidinggeven
Als leidinggevende kun je hier toch een puntje aan zuigen: mensen die geheel uit vrije wil en met veel enthousiasme en creativiteit echt hun best doen om het feest te laten slagen. Die er geld, tijd en moeite voor over hebben.
Dan kun je je als leidinggevende toch gaan afvragen waarom diezelfde mensen op hun werk dat vaak minder of zelfs helemaal niet laten zien. Dan kun je jezelf afvragen of ze wel een gezamenlijk doel hebben, of ze voldoende ruimte krijgen om hun creativiteit in te zetten, of ze gestimuleerd worden in hun enthousiasme. En je kunt je zelf afvragen hoeveel jij als leidinggevende daar aan bijdraagt. Dan kun je jezelf afvragen of jij kans ziet om van werk gewoon een beetje carnaval te maken door wel op evenwaardige wijze sturing te geven maar niet de baas te spelen. Door hen wel te stimuleren maar niet te oordelen, door wel gezamenlijke doelen te stellen maar de weg daar naar toe niet te veel dicht te spijkeren met voorschriften, opdrachten en controles. En: werken is serious business, maar mag het tegelijkertijd ook een feestje zijn?  Alaaf!