Het begint met goede waarneming

Een plekje
Het zal ruim tien jaar geleden zijn dat een goede collega iets zei over een plekje op mijn voorhoofd. Dat kleine plekje zat er al een helle tijd. Het was een overblijfsel van een botsing met een glazen deur. Mijn collega maakte zich zorgen over dat plekje. Het zou het begin kunnen zijn van iets wat zich zou kunnen ontwikkelen tot huidkanker. Hij drong er bij mij op aan dat ik naar de huisarts zou gaan. De zoon van die collega was arts .

Naar de dokter
Dat was een reden hem hierin serieus te nemen en na enige tijd zat ik bij de huisarts. Deze bekeek het plekje goed, er kwamen een loep en een lampje bij. De huisarts bevestigde de conclusie van mijn collega. Het plekje moest weggehaald en ik moest zorgen dat het beschermd werd tegen zonnestralen. Ik werd naar het stikstof spreekuur gestuurd en ik kocht een petje. Het stikstof spreekuur bezocht ik meerdere keren maar het plekje verdween niet echt.  Na er een tijd geen aandacht aan besteed te hebben bezocht ik opnieuw de huisarts. Deze besloot dat stikstof niet afdoende was en schreef een zalfje voor wat zoals hij zei, werkte als een soort chemo therapie. Ook dat leidde niet tot het gewenste resultaat.

Hardnekkig
Het plekje bleef en zo ben ik in de jaren die volgden soms bij de huisarts geweest en heb ik het vaak ook maar laten zitten omdat toch niets hielp. Het plekje was soms even weg maar stak even later hardnekkig weer de kop op. Het bijzondere was dat er verschillende huisartsen uit de huisartsenpraktijk naar keken. Een van die huisartsen, die ervaring had met bejaarde mensen suggereerde me gewoon een huis tuin en keuken zalfje of olie te gebruiken. Dan zou het wel beter gaan. Ik ging er toen een Indonesische olie op smeren of Sudocrem en toen gebeurde er iets vreemds.

Groter in plaats van kleiner
Het plekje werd groter in plaats van kleiner het leken er zelfs twee te worden. Ik besloot daarom vier maanden geleden maar weer eens naar de huisarts te gaan. Het was weer een huisarts, die ik niet eerder had gezien. Ook nu weer de loep en een lampje en de conclusie dat hij het niet wist. Hij suggereerde me om een dermatoloog er naar te laten kijken. Ik kreeg een verwijzingsbrief en maakte een afspraak bij het ziekenhuis.

De assistente
Op een ochtend  in juli kon ik daar terecht. Ik werd binnen geroepen door de assistente. Ik mocht plaats nemen en ze begon me vragen te stellen. De gebruikelijke maar ook vragen over huiduitslag in mijn familie. Toen ze klaar was met haar vragen en ze ook nog eens goed naar het plekje had gekeken en er een foto van had gemaakt., zei ze ‘ik geloof niet dat het zonneschade is, ik denk dat het psoriasis is’. Ze zei ook nog dat Sudocrem de psoriasis juist verergerde omdat het de huis droog maakt. Vervolgens ging ze de dermatoloog roepen. Die ging ook weer goed kijken en zei dat ze twijfelde, dat het psoriasis kon zijn maar ook iets anders. ‘En’, zei ze: ‘ om een goede diagnose te kunnen stellen zal ik een biopt moeten nemen’. Vervolgens vroeg ze of ik nog op vakantie ging en ik vertelde dat ik met mijn dochter langs de Rijn ging fietsen. ’Dan is het niet handig om nu dat biopt te nemen ‘, zei de dermatoloog, ’dan is  de wond moeilijk schoon te houden en dan krijg je gedoe met infecties. Dan doen we het biopt maar als je terug bent’ . Ik knikte instemmend.

Hypothese toetsen
‘Maar’, zei ze: ’ ik kan je ook een zalf tegen psoriasis meegeven. Die kun je rustig smeren als je op vakantie bent en dan kunnen we zien of dat werkt’. Daar stemde ik mee in en wij vertrokken met een tube zalf in mijn rugzak. De eerste avond bracht ik zoals voorgeschreven de zalf dun aan  op de twee plekjes op mijn voorhoofd. Het waren er inmiddels twee geworden.  De vierde ochtend bleek het eerste plekje verdwenen en de zesde ochtend het tweede eveneens. Na een week was er niets meer te zien  en ik was erg opgelucht. Na de vakantie, vier weken later kwam ik weer  bij de dermatoloog . De assistente complimenteerde ik uitgebreid  en toen de dermatoloog erbij kwam concludeerde deze  ‘het is dus geen zonneschade want daar helpt deze zalf niet voor’.  Het biopt was niet meer nodig en ze adviseerde me een simpel zalfje te gebruiken om te voorkomen dat de psoriasis terug kwam.  Ik bedankte de dermatoloog en haar assistente uitgebreid en vertrok blij huiswaarts.

Goed kijken
Vooral de assistente verdiende mijn waardering omdat ze goed gekeken had. Dit in tegenstelling tot de artsen die zich, naar ik vermoed  en zoals ik zelf gezien had, vooral baseerden op de eerste diagnose van de eerste huisarts die die diagnose in mijn dossier getypt had.
Ik moest denken aan het boek Eyes wide open van econoom en hoogleraar Noreena Herz. Ik schreef daar over in blogs van 27 en 28 november 2013. Ze benadrukt het grote belang van zelf goed waarnemen en je mening niet baseren op  wat anderen vinden, schrijven en zeggen.

Onthutsend
Recent vertelde ik het verhaal in een workshop over besluitvorming. Ik wilde graag  de mooie instelling van de assistente  laten zien en benadrukken. Maar het onthutsende was dat de deelnemers vooral de conclusie trokken dat huisartsen niet deugen. Daarmee bevestigden ze dat ook zij nog moeten leren hun ogen goed open te houden.
Goed waarnemen , delen wat je waarneemt, vragen stellen en goed luisteren staan centraal in de trainingen en opleidingen die wij verzorgen . Op onze website vind je daar meer informatie over.

Dit onderwerp komt ook aan de orde in onze trainingen Coachend Leiderschap en Excellent Leiderschap. Van beide trainingen begint binnenkort weer een nieuwe editie. Misschien ken je iemand voor wie deze trainingen interessant kunnen zijn. Voor meer informatie en aanvangsdata kun je terecht op onze website https://www.excellentleiderschap.nl/opleiding-en-training/