Goud delven

De oplossing voor veel van je vraagstukken ligt bij de mensen in je organisaties, ga erover in gesprek met ze en haal het beste laat het beste in ze boven komen.

Na het gesprek met een manager pakte ik nog even het boekje wat op een archiefkast stond te pronken. Het was een mooi boekje. Duidelijk een boekje gemaakt  met de bedoeling niet onder op een stapel te komen. Daar was het ook niet handig voor want het was klein en dik en de stapel waaronder het zou liggen zou niet erg stabiel zijn. De uitstraling van het boekje was duurzaam. Het zag eruit of er niet veel chloor gebruikt was om het papier wit te maken.
Bladerend door het boekje zag ik dat de er ook binnen aan de vormgeving veel aandacht was besteedt. Mooie letters, verschillende lettertypen en op elke bladzij een soort van statement.
Dit was het boekje met de missie en de visie van de organisatie waarvoor mijn gesprekspartner werkte.
Hij werkt er al jaren. Met hart en ziel, mag ik wel zeggen. Zijn werk is zijn leven of liever gezegd was zijn leven. Niet dat hij de doelgroep waarvoor hij werkt niet meer prettig vindt, maar er is zoveel veranderd. En met wat er in dat boekje staat is hij het ook eigenlijk helemaal niet eens. Het klopt niet wat daarin is opgeschreven. Zo zijn ze niet, daar draait het niet om het gaat om heel andere dingen.
Nee, er is niet met hem gesproken over de inhoud van het boekje. Er waren wel sessies met mensen van buiten, die presentaties gaven over de nieuwe koers, die uitlegden wat wel en niet belangrijk was. Daar hadden ze eigenlijk maar weinig kunnen zeggen. Ja, het was heel goed verzorgd geweest. De locatie was mooi, het eten voortreffelijk en ook de overnachting was goed geregeld. Maar nee, hij had niet het gevoel dat hij een inbreng had gehad. Vroeger wel, toen sprak hij nog regelmatig met de directie, toen waren er discussies maar nu, nee, nu sprak hij ze eigenlijk nooit meer.
Het was een bevestiging van het gesprek wat we daarvoor samen hadden. Onzekerheid, twijfel. Weten wat je zou willen maar geen ruimte voelen om daar mee aan de slag te gaan. Als dat willen centraal kwam in het gesprek dan spoten de ogen vuur. Maar ja klopte dat willen wel. Was dat wel wat er gewild werd, werd er niet iets anders verwacht? De matheid en de automatische piloot kwamen weer terug.
In die organisatie spreek ik nog wel eens iemand anders en elke keer is dit de rode lijn. En niet alleen in deze organisatie ook in tal van andere organisaties. Het zijn allemaal organisaties, die worstelen met hun omgeving, die onder druk staan. Druk, omdat de rendementen te laag zijn, de budgetten kleiner worden, en er soms in de politiek of door aandeelhouders vragen worden gesteld. De leiding van die organisaties doet haar uiterste best met behulp van externe deskundigen het tij te keren en op de één of andere manier lukt dat niet. Bij Prorail leidde dat ooit tot de gedachte dat het departement dan maar weer de touwtjes in handen moet nemen.
Hoe anders bij die ondernemer, waar ik ook vaak kom. Elke keer gaat hij weer de discussie aan met z’n managers. Soms gaat het er heet aan toe. Soms is er iemand boos, soms teleurgesteld, soms enthousiast. Maar ze blijven in gesprek en er gebeuren prachtige dingen. In een tijd waarin iedereen klaagt krijgen ze een pluim van hun accountant.
Hoe anders zou het zijn als die manager, waarover ik hierboven begon, ook de kans kreeg weer te vlammen, als hij weer het beste van zichzelf kon laten zien. Hij heeft het helemaal in zich er hoeft alleen maar iemand te komen die het er weer uit wil halen. In de European Business review van april 2012 noemt professor Jeff Gasperz van Nijenrode, dat goud delven. Willem Verhoeven noemt het coachend leidinggeven. Tja, blijft de vraag hoe jij jouw goud gaat delven.