Gewoon proberen

Soms lijkt een probleem erg groot. Zelfs de deskundigen zien er geen gat meer in. Overal apen en beren op de weg. Wat gebeurt er als je het dan gewoon eens gaat proberen?

Flauwekul
De directeur van het transportbedrijf in Leerdam keek mij verbaasd aan. Een vacaturestop? Wat had hij daar nou mee te maken? Er waren chauffeurs weggegaan en nu had hij nieuwe nodig, zijn auto’s moesten toch rijden. Hoe kwam ik erbij hem lastig te vallen met een vacaturestop. Wat was dat nou voor flauwekul.
Zijn bedrijf, een bedrijf wat pallets distribueerde door heel Nederland, was net gekocht door PTT Post. PTT Post zag in het bedrijf een goede aanvulling op het eigen distributie en transport netwerk. Kleine pakjes, daar was Post al goed in. Volledige ladingen, daar was ook een netwerk voor. Maar voor de distributie van pallets was Post niet geëquipeerd. Daarom  was dit bedrijf  geacquireerd. Er was heel wat water door de zee gegaan voor de aankoop rond was. Consultants, vakbonden, OR’en, due diligence en ga zo maar door, maar eindelijk had de overgang naar Post zijn beslag gekregen.

Cultuurverschillen
In de periode voorafgaand aan de overname waren cultuurverschillen regelmatig onderwerp van gesprek geweest. De ruim honderd chauffeurs van het bedrijf wat werd overgenomen wilden absoluut niet in zo’n uniform of in een rode auto rijden en er werden nog veel meer verschillen uitvergroot en benadrukt. Er was een belofte gedaan dat deze nieuwe loot aan de stam van Post de eerste jaren gewoon op de oude voet door kon werken. Dat was ook logisch want die palletdistributie was hun specialiteit, dat bestond nog niet bij Post. De CAO van PTT Post was wel van toepassing verklaard en ook als het om governance ging, om administratieve procedures en om inkoop werden de regels van Post gevolgd. En toen er weer eens een vacaturestop kwam bij de Post was die vacaturestop ook voor dit bedrijf van toepassing.

Boos
Dat leverde onoverkomelijke bezwaren op. Een boze directeur, een boze manager operations, boze planners en boze collega chauffeurs. Het was te belachelijk voor woorden. Zie je nu wel wat een stom ambtenarenbedrijf die Post was. Regeltjes, ja daar waren ze goed in. Ik voelde me er ook niet prettig bij. Net doen of ik het niet zag zou onherroepelijk tot problemen voor mij leiden, maar er moesten wel chauffeurs komen en waar haalde ik die vandaan. Ja, in Amsterdam en Rotterdam had de Post er genoeg, teveel zelfs. Maar wilden die hun geregelde leven wel verruilen voor de cowboycultuur van dit distributiebedrijf? In Amsterdam en Rotterdam werkten ze volgens vaste patronen, structuren en routes, in schone, nieuwe auto’s die voldeden aan alle eisen van de Arbo regels. Omdat ze met volle ladingen reden hoefden de chauffeurs niet zelf te laden en te lossen. Ze zetten hun auto alleen maar voor de deur en gingen in de kantine zitten als het personeel van de vestiging waar ze waren de auto opende, loste, weer laadde en de deur weer dicht deed. Het distributiewerk betekende meer adressen, zelf laden, zelf lossen, zelf de route indelen, langere dagen. Dat waren ze niet gewend. Moesten we de chauffeurs uit Amsterdam en Rotterdam dwingen in Leerdam te gaan werken? Dat zou de OR nooit goed vinden.

Vrijwilligers
Op mijn aandringen vroegen we de OR toestemming om vrijwilligers te vragen in Amsterdam en Rotterdam. De OR vond het goed. Niemand had er vertrouwen in. Ook niet toen er zich chauffeurs meldden, die wel wilden. Dat zou nooit goed gaan. De cultuurverschillen waren veel te groot. Dat zouden ze nooit langer dan één dag volhouden. En ja, toen de eersten begonnen zag het er raar uit, zo’n net geüniformeerde chauffeur tussen als die stoer geklede mannen.

Verrassing
Het pakte geheel anders uit. Er was afgesproken dat ze 14 dagen in Leerdam zouden helpen en dat ze daarna door andere chauffeurs uit Rotterdam en Amsterdam werden afgelost. Maar na 14 dagen wilde er niemand meer terug. Diverse uniformen waren al vervangen door gewone kleding. Onze Amsterdammers en Rotterdammers bleven na het werk nog met hun Leerdamse collega’s in de kantine zitten en vroegen of ze niet in Leerdam konden blijven.  Ondanks het zwaardere werk en de mindere fysieke omstandigheden hadden ze het erg naar hun zin. Ze genoten van de vrijheid die ze kregen. Het ontbreken van een keurslijf. Zonder cursus, zonder training, zonder introductieprogramma hadden ze zich razendsnel aangepast aan hun Leerdamse collega’s.  Alle zorgen die hier van te voren over waren geweest bleken niet bewaarheid te zijn geworden.

Gewoon proberen
Het was goed dat we het gewoon geprobeerd hadden, dat mensen daarvoor de ruimte hadden gekregen. Het was goed dat er geen begeleiding van experts was geweest, maar gewoon aandacht en belangstelling van collega’s. Het was goed dat er niet teveel bombarie was geweest. Dat we niet eerst hadden uitgewerkt welke juridische opties we hadden om mensen te dwingen in Leerdam te gaan werken. Zoveel aandacht zou, vrees ik, geleid hebben tot net zoveel problemen
Het was vanzelf gegaan. Het enige probleem was dat er spoedig teveel chauffeurs waren die in Leerdam wilden werken.