Evenwaardigheid

Het zuiden is weer klaar met feesten. Nu is het vasten. En dan is het alweer voorjaar!

Carnaval is in mijn ogen, de ogen van een noorderling, een merkwaardig fenomeen. Toen ik nog in Utrecht woonde had ik er weinig mee op. Teveel bier drinken en billen knijpen, dat was het beeld dat ik erbij had. Inmiddels woon ik alweer bijna tien jaar in Brabant en hoort carnaval bij een van de vele genoegens van dit deel van ons land. Dat bier drinken is best gezellig, dat billen knijpen valt zat mee. Wat mij vooral boeit is de volstrekt ongedwongen sfeer van het carnaval in mijn kleine dorpje Ganzegat, dat de rest van het jaar Aarle-Rixtel heet.

Het lijkt alsof iedereen achter zijn masker vandaan komt. Gekke kleren aan, raar hoedje op, leuke grappen maken in de optocht, je lekker uitleven in de zaal, dansen en vooral ook polonaise lopen.

Zelfs aan de polonaise doe ik mee, wie had dat ooit kunnen denken.

Een paar dagen lang zijn er geen verschillen. Natuurlijk zoeken vrienden elkaar op. Maar wat mij elk jaar weer opvalt is dat iedereen elkaar groet, een praatje maakt, op een biertje trakteert. De rest van het jaar is dat met sommigen wel eens anders, dan zien ze elkaar niet staan of lopen. Dan kan er niet altijd een lachje of een groet af.

Carnaval is feest, is verbroedering, is even geen rangen en standen maar de draak steken met al het officiële, al het vormelijke, alles wat gezag en regelgeving is. Tonpraters steken de draak met alle standen en misstanden met veel gelach als resultaat. Konden we in de rest van het jaar ook maar zo met elkaar omgaan. Met wat minder bier, oké. En in gewone kleren: ik zie mezelf nog niet verkleed als Maja de Bij op mijn werk komen. Maar wel gewoon openhartig zeggen waar het op staat, zonder last te hebben van rangen en standen. Gewoon bijna speels aan het werk gaan. Waarbij iedereen vooral datgene doet waar hij goed in is en plezier in heeft. En waarbij we hetzelfde nastreven. Bij carnaval is dat lol hebben, in het werk is dat uiteraard het afgesproken resultaat boeken. Dat moet dan toch ook een beetje carnavalesk kunnen, ook in het werk ongedwongen op een evenwaardige manier met elkaar omgaan?