Als je de moed verloren hebt

Een manager, die enige tijd geleden nog enthousiast was over z’n nieuwe positie, zag het niet meer zitten, zo bleek in een gesprek wat wij recent hadden. Hij worstelde met de situatie waarin hij terecht gekomen was en gaf aan ermee te willen stoppen. Een korte reflectie op zijn situatie maakte duidelijk dat er nog een andere oplossing was. Maar het ontbrak hem aan moed om daar aan te beginnen. Ik moest nog eens naar hem luisteren.

Veranderd
Een paar maanden geleden vertelde hij me enthousiast dat hij tot vestigingsmanager benoemd was. Hij maakte de indruk erg blij te zijn met die aanstelling en ik had hem ermee gefeliciteerd. Nu zat hij weer tegenover me. We zouden nog wat verder praten over de uitdagingen waar hij voor stond  en hoe hij die aan zou kunnen pakken. Op mijn vraag hoe het met hem ging antwoordde hij: “niet goed”. Dat verbaasde me, zeker als ik het afzette tegen zijn opgetogenheid, toen hij een aantal maanden geleden als vestigingsmanager benoemd werd.

Wat was er gebeurd?
Wat was er gebeurt, wat was er veranderd? Ja, hij had het veel te druk. Hij sliep slecht. Hij was er mee bij de dokter geweest. Want ook lichamelijk greep het hem aan. Zijn bloeddruk was veel te hoog en de dokter had gezegd dat hij zich maar eens af moest vragen of hij nog wel op deze manier met zijn werk door wilde gaan. En nu vroeg hij zich af of hij er niet goed aan zou doen er inderdaad maar de brui aan te geven  om ergens eenvoudig productiewerk te gaan doen.

Verstoringen
Toen we ons gesprek zouden beginnen, sprak een collega hem aan, er had een klant gebeld, die gemopperd had over de manier waarop hij door een van de medewerkers was geholpen of liever gezegd afgepoeierd. Op mijn vraag of hij dat niet eerst moest afhandelen had hij ontkennend geantwoord. Dat was nu in goede handen zei hij. En in de eerste vijftien minuten van ons gesprek was twee maal zijn mobiele telefoon afgegaan. Hij had gevraagd of ik hij die even op mocht nemen, en omdat het om service business gaat, stemde ik daar zonder problemen mee in. In beide gevallen bleek het echter om een medewerker te gaan. Een die iets vroeg over het frankeren van een brief en een die op zoek was naar een telefoonnummer. In beide gevallen had hij de medewerker die belde geholpen.

Apen
Er begon bij mij een beeld te ontstaan van iemand, die veel apen op zijn schouders nam en de mensen om hem heen zelfs onbewust stimuleerde om apen bij hem in te leveren. Ik herinnerde mij ook weer dat we de afspraak niet op zijn vestiging hadden maar dat hij naar mij toegekomen was op een andere vestiging van het bedrijf, waar ik die dag toch al moest zijn.  Het was niet zo gek dat hij het gevoel had zo druk te zijn.  Ik vroeg hem welke opties er nog meer waren naast de opties zo doorgaan of er maar helemaal mee stoppen. Hij keek me vragend aan? En ik herhaalde, wat zou hij nou nog meer kunnen doen om het minder druk te krijgen? En toen hij me nog steeds vragend aankeek, wees ik hem op de telefoontjes, die binnengekomen waren, op z’n besluit om naar mij toe te komen met het gevolg dat hij die dag alweer een uur aan extra reistijd kwijt was en aan het probleem met de boze klant. Wat zou het gevolg zijn van het feit dat hij de vraag over het frankeren beantwoordde en dat hij het telefoonnummer opzocht? Als er geen afspraken waren over de omgang met klanten? Ja, zei hij, na enige aarzeling, ze zouden met meer van dat soort vragen bij hem komen, dat deden ze ook al trouwens. En, wat zou hij daar nu aan kunnen veranderen?

Moed
Ja, dat had hij al wel eens vaker van iemand gehoord en op een cursus gehad. Maar één zo’n telefoontje was toch niet zo erg en het was hem wel goed uitgekomen om naar mij toe te komen  in plaats van mij de reis naar hem te laten maken. Ik vroeg hem wat hij nu ging doen. Hij dacht even na en zei dat hij bleef bij zijn gedacht er maar helemaal mee te stoppen. En het klonk of hij er geen moed voor had om voor zichzelf op te komen. Hij leek zijn ogen liever te sluiten voor zijn eigen werkelijkheid.  Het werd mij ook duidelijk hoe alleen hij zich voelde staan met z’n problemen in de organisatie. Ik werd er een beetje verdrietig van. Het eerste hoofdstuk van het boek van mijn collega Willem Verhoeven, Dingen van mensen gedaan krijgen spookte door mijn hoofd: “Bedwing de neiging om de dingen zelf te doen”. Ons gesprek zat er op en ik ga binnenkort opnieuw contact met hem opnemen.  Deze situatie is voor niemand goed.