Wij helpen je graag verder! +31 492386063

Visie zonder durf

08 januari 2014, gepubliceerd door Dirk Boersma

Grote gedachten hebben veel mensen wel, maar de vraag is hoe je die gaat realiseren. Mijn grote gedachten kon ik koesteren toen ik de zekerheid had nooit echt voor de uitdaging gesteld te worden. Toen de werkelijkheid dichterbij kwam durfde ik niet en moest ik iemand organiseren achter wiens rug ik met de realisatie van mijn visie aan de slag kon.

Minister-president
Op de HBS was ik een matige leerling, ik blonk niet uit in de exacte vakken en in talen evenmin. Alleen tekenen ging me wel goed af. Daar kreeg ik hoge cijfers voor. Ik begreep dat onze tekenleraar mij wel creatief vond. Andere leraren waren echter niet echt te spreken over mijn schoolresultaten. Voor mijn medeleerlingen was ik geen bijzondere en opvallende of populaire  leerling denk ik. Ik was niet de belhamel van de klas, niet de durfal die de lachers op zijn hand kreeg in confrontaties met een leraar. Kortom, ik heb het beeld dat ik een grijze muis was. Toch antwoordde ik op de vraag van een medeleerling over wat ik wilde worden: ”Minister-president”. Ik dacht precies te weten hoe het beter zou kunnen in dit land. In die tijd was Piet de Jong minister-president, een man die in die tijd als kleurloos en besluiteloos werd gezien. In onze tijd wordt er overigens op hem teruggekeken als een man die weloverwogen zijn besluiten nam. Zelf was ik aan het eind van de jaren zestig van de vorige eeuw erg gecharmeerd van Provo, voor een beter omgaan met het milieu, meer tolerantie voor andersdenkenden, tegen ongecontroleerd gebruik van macht. Als ik er nu op terugkijk wist ik goed wat ik niet wilde, maar wat ik wel wilde beperkte zich tot vage ideeën over een rechtvaardige anti-autoritaire samenleving. En met die bagage op zak zei ik als 18-jarige dat ik minister-president wilde worden in de veilige wetenschap dat ik, gezien mijn onderwijs loopbaan, toch nooit op die plaats terecht zou komen.

Bruisend dorpsleven
Waar ik wel terecht kwam was in het kleine prachtige wierdedorp Niehove, in de noordwesthoek van de provincie Groningen. Een dorp met een bruisend dorpsleven, ondanks het feit dat er maar 250 mensen woonden was er altijd wat te doen. Er werd geklaverjast, toneel gespeeld, muziek gemaakt en elk jaar was er een rookwedstrijd. Het ging dan om wie het langste zijn sigaar of Goudse pijp aan kon houden. Het dorp had een eigen begrafenisvereniging, een ijsbaanvereniging, een speeltuinvereniging, een toneelvereniging en elke bewoner was overal lid van. Er werd met grote regelmaat vergaderd in het mooie bruine dorpcafé. Vergaderingen liepen altijd uit tot vroeg in de zaterdagochtend en eindigden weleens in een handgemeen. De politie hoefde er dan nooit aan te pas te komen. Alles werd in en door het dorp zelf geregeld en toen op een dag sloot de eigenaar van het café zijn café. De kosten stonden in geen verhouding tot de opbrengsten. Het dorp was z’n vergaderruimte, kroeg en theater kwijt. De mensen in het dorp waren geschokt door het besluit van de kroegbaas. Maar z’n besluit was onherroepelijk. Het was afgelopen.

VItaal
Omdat het een vitaal dorp was werden de activiteiten verplaatst naar de werkplaats van de timmerman, de werkplaats van het transportbedrijf of naar iemands huiskamer of een boerenschuur. Het waren echter geen van allen echte oplossingen voor het verdwijnen van het café. In mijn hoofd ontstond de gedachte om een eigen café te bouwen in een schuur of in een huis. Maar hoe dat voor elkaar te krijgen? Op een dag werd duidelijk dat een klein bouwvallig huisje in het dorp door z’n bewoner verlaten zou worden en te koop zou komen. Als we daar nu eens een café van zouden maken, schoot er door mij heen. Maar hoe, dan zouden we het hele dorp achter het plan moeten krijgen en zouden er geldbronnen moeten worden aangeboord.

Visie zonder  durf
Ik zat vol ideeën maar zette geen stap. Ik stak mijn nek niet uit. Ik durfde niet.  Het werd een last voor me. En tenslotte trok ik de stoute schoenen aan. Ik ging er met mijn vriend over praten. Hij was de eigenaar van het lokale transportbedrijf. Hij was een moedige man en de mensen in het dorp hadden allemaal respect voor hem. Ik deelde mijn ideeën met hem en vroeg hem voorzitter te willen zijn van een op te richten vereniging dorpshuis. Ik zou het werk wel doen als ik me maar achter zijn brede schouders mocht verstoppen, als… ja, wat als…. Ik wist het zelf niet waar ik bang voor was. Voor aanmerkingen, voor kritiek, voor meesmuilende blikken in de trant van “Hoe kun je nou zoiets bedenken”? Het antwoord zal ik nooit vinden, want achter de rug van mijn vriend heb ik een vereniging opgericht en zijn we met een grote groep mensen aan de slag gegaan. Met mijn vriend, de voorzitter, ben ik bij de gemeente geweest voor een lening en een garantstelling voor een lening bij de bank. Monumentenzorg en de provincie zegden subsidie toe. De lokale architect en de lokale timmerman werkten belangeloos mee en vele handen maakten licht werk. Het dorp bouwde eigenhandig een nieuw bruin café. Het werd een juweeltje. Bij de opening overhandigden de vrouwen uit het dorp een prachtig wandkleed van het dorp. Het bedekte één muur van het café. Nadat het café geopend was draaiden de bestuursleden van de vereniging als vrijwlliger elke week als kroegbaas. Het sociale leven ging weer een tandje omhoog. Een paar jaar later deed de eigenaar van het oude café zijn café in de verkoop en de vereniging verkocht het zelfgebouwde café aan iemand uit het dorp die er weer een woonhuis van maakte. Van de opbrengst kon het oude café in handen van de vereniging komen. En tot vandaag (meer dan 25 jaar later) is het café eigendom van de bewoners van het dorp.

Gedeeld leiderschap
Wat zegt dit over leiderschap? Het zegt mij over leiderschap dat je een heleboel mooie ideeën kunt hebben, dat je een prachtige visie kunt hebben maar dat er moed nodig is om iets tot stand te brengen. Het zegt mij ook dat je moed kunt organiseren. Mits je er maar open met elkaar over in gesprek gaat en blijft. We organiseerden de gezamenlijkheid, er was sprake van gedeeld leiderschap. Alle bestuursleden van de vereniging trokken aan de kar. Behalve dat het hard werken was in die tijd was het ook fijn om zo samen te werken. Ik denk met dankbaarheid aan die periode van gedeeld leiderschap terug.

Stel je vraag via ons contactformulier

Neem contact met ons op!
Voor al je vragen kun je bellen met

+31 492386063