Wat is het geheim?

Introductie
Recent was ik op uitnodiging aanwezig bij een introductie van een nieuw instrument wat bedoeld is om mensen inzicht in zichzelf te geven en wat gebruikt kan worden bij het beter samenwerken in teams. Er waren 10 mensen uitgenodigd. Eén van de aanwezigen plus de gastheer kende ik. De anderen ontmoette ik voor het eerst. Toen ik bij het huis van de gastheer aankwam stond diens oprit al vol auto’s. Het waren auto’s die indruk op mij maakten en die een beeld opriepen van degenen die met die auto’s gekomen waren. Die indruk werd bevestigt toen ik binnen kwam. De andere aanwezigen hadden management of directiefuncties.

Voorstelrondje
We deden aan kort voorstel rondje, waarin iedereen iets over zijn loopbaan en z’n huidige functie vertelde. We vervolgden met een introductie op het instrument. Al snel werd er in de introductie een relatie gelegd naar de profielen van de deelnemers. De man die de introductie deed stelde vragen in de trant van wie heeft? Of wat is jouw mening over dit of dat? De antwoorden kwamen langzaam. Men keek de kat uit de boom. Dat gaf mij de gelegenheid om snel mijn reactie te geven. Dat vind ik prettig want het voorkomt dat ik me moet bezig houden met de vraag wanneer ik nu met mijn reactie zal komen. Dan heb ik mezelf maar vast laten zien. Vaak laat ik het daar dan ook bij. Ik trek mij dan terug uit de discussie en heb niet meer het gevoel dat ik nog iets moet doen om mezelf te laten zien.

Weinig affiniteit
In de loop van de avond merkte ik dat ik eigenlijk niet zoveel had met het gepresenteerde instrument en wat je ermee zou kunnen doen. Ik begon te broeden op de vraag of en hoe ik dat met de gastheer en de man die het instrument presenteerde zou kunnen of moeten delen. Zou ik maar gewoon mijn mond houden? Maar hypocriet zijn leek me ook geen goede optie. Dat stuit me tegen de borst. Ik probeerde zo nauwkeurig mogelijk te vertellen wat ik ergens van vond en daar niet al te veel over uit te weiden. In de loop van de avond werden de gastheer, de man die de introductie gaf en enkele van de deelnemers wat krachtiger in hun aanprijzen van het instrument.

Klok
Ik begon op de klok te letten. Ik had er namelijk op gerekend dat de bijeenkomst om 22.00 uur zou eindigen en het was mijn plan om dan ook onmiddellijk huiswaarts te gaan. De discussie toonde geen tekenen van een spoedig einde en ik begon mij af te vragen wat ik kon doen om op de door mij gewenste tijd op te stappen. Zou ik zomaar opstappen? Zou ik vragen hoe laat we eindigden? Zou ik het toilet bezoeken en er dan stiekem tussenuit knijpen? Zou ik wachten tot iemand anders over het eind tijdstip begon? Mijn auto stond op de weg, dus ik hoefde niet op anderen te wachten. Het hield me bezig en ik baalde ervan als er weer iemand met een vraag of opmerking kwam en de discussie nieuw leven ingeblazen werd.

Ik wil…
Om 21.40 zei ik dat ik om 22.00 uur weg wilde. Er kwam onmiddellijk bijval. De gastheer stelde voor de bijeenkomst om 10 uur af te ronden en nodigde ons nog uit voor een hapje en een drankje na die tijd. Toen ik om 22.00 mijn in de hal mij jas aan trok bleken met mij zes anderen hetzelfde te doen. Die wilden ook naar huis zo bleek. De avond bevestigde voor mij  opnieuw hoe mijn gedrag beïnvloedt wordt door anderen en door wat ik denk dat anderen van en over mij (zullen) denken en ik vermoed dat dat voor anderen ook geldt. Dat zorgt ervoor dat er in zo’n situatie geen echte dialoog of een echte discussie plaats vindt. Dat is jammer want veel ideeën worden niet uitgesproken en blijven dus onbelicht.

De bekendste designer
Mark Wilson schreef 12 juni van dit jaar (2017) in Co design een artikel over Jony Ive de bekendste designer ter wereld. Hij leidt het geheime design laboratorium van Apple. Er komt maar weinig informatie uit dit laboratorium naar buiten en het is bijzonder om te lezen wat het geheim is van dat ontwerp laboratorium volgens Ive.

Luisteren
Het geheim is luisteren. Het team is niet groter dan 20 mensen en het is gebouwd op langdurige relaties, respect en vertrouwen. In het team van Ive kan en durft iedereen te zeggen wat hij of zij  wil zeggen, mensen denken niet meer dat ze iets geks zeggen en ze zijn niet onzeker over wat ze zeggen. En het bijzondere is dat de beste ideeën vaak komen van de mensen die het stilst zijn. Goed luisteren en alert zijn op wat mensen willen zeggen of zien dat mensen iets willen zeggen staan centraal. Het is geen wedstrijd wie de beste ideeën heeft.

Eén kantoor
Mensen zitten ook fysiek in elkaars omgeving, dat maak het makkelijker om met elkaar over het werk in dialoog te gaan. De producten die Apple maakt zijn zo ingewikkeld en complex. Dat gaat alleen maar goed als mensen zich met elkaars werk kunnen bemoeien zegt Ive. Een product groeit zo in de samenwerking tussen de leden van het team.

Evenwaardigheid
Hoewel Ive het niet met zoveel woorden zegt ontstaat er een beeld van een groep mensen die vanuit evenwaardigheid met elkaar aan nieuwe producten werken. Die evenwaardigheid zorgt voor respect en vertrouwen. Erg belangrijk als je samen ergens aan werkt. In de groep waar ik in het begin van dit stukje over schreef was die voelde ik nog onzekerheid. En het was vooral die onzekerheid die mij bezig hield. Voor de avond waar ik was uitgenodigd was dat niet zo erg maar het is belangrijk om in teams waarmee je tot resultaten moet komen ervoor te zorgen dat die onzekerheid verdwijnt.