Veiligheid

Om je veiligheid te waarborgen kun je muren van hang en sluitwerk, protocollen en checks om je heen bouwen. je kunt ook zorgen voor goede relaties met anderen.

Veiligheid
De laatste dagen gaat het in de media voortdurend over veiligheid. Hoe veilig zijn we eigenlijk? Wie bedriegen onze veiligheid en wat moeten we doen om onze veiligheid te waarborgen. Komen er nieuwe wetten waardoor we een stukje van onze privacy moeten inleveren? Moet de politie zwaarder bewapend worden? En, oh ja, recent was er nog het bericht dat agenten zeiden dat er meer training nodig was want een krachtig wapen is wel handig maar als je onvoldoende getraind bent in het ermee omgaan dan heb je er maar weinig aan.

In de bergen
Bijna 20 jaar geleden reed ik in een Volvo, een auto die algemeen bekend staat om zijn veiligheid. Het was in Indonesië waar ik toen werkte en om te zorgen voor nog meer veiligheid had KPN, mijn werkgever ervoor gezorgd dat ik een chauffeur had. De chauffeur bestuurde de auto toen we op een dag tegen de avond uit Bandung naar Jakarta vertrokken. Het werd snel donker en het dreigde te gaan regenen. Mijn chauffeur en ik overlegden over de route, die we zouden nemen. De keuze viel op de rustige route door de bergen , door een gebied vol onafzienbare theetuinen. Er is nauwelijks bebouwing in dat gebied. Toen we hoger kwamen begon het al snel te regenen. Het was niet de gebruikelijke wolkbreuk maar een miezerregen. De chauffeur zette de ruitenwissers aan om de weg goed te kunnen zien. En toen, in de middle of nowhere, stopte de Volvo ermee en tot overmaat van ramp gold dat ook voor de ruitenwissers, de stuurbekrachtiging en de rembekrachtiging. Er was geen huis te bekennen, en mijn mobiele telefoon bleek daar hoog in de brengen geen bereik te hebben. De chauffeur stopte de auto, wat moesten we nu doen? Er is niet zoiets als wegenwacht in Indonesië en we konden trouwens ook niemand bellen. We waren net aan het begin van een afdaling en we besloten de auto met ons erin langzaam naar beneden te laten rollen. Met de hoofden uit de ramen en de hand aan de handrem, daalden we omlaag en we bereikten een desa. De chauffeur parkeerde de auto om op zoek te gaan naar hulp. Al snel kwam hij terug met een man en een jongen. Het bleek de enige automonteur te zijn, die het dorp rijk was met zijn zoon, die het vak aan het leren was. Ze openden de motorkap, kropen eronder en waren een tijdje bezig. De chauffeur stond erbij. Na enige tijd kwamen ze tot de conclusie, dat deze auto veel te moeilijk voor ze was, als het nou een Toyota was geweest dan hadden ze er wel raad mee geweten. En nee, in het dorp was geen telefoon, dus we konden niemand bellen. We besloten dat ik zou proberen terug te gaan naar Bandung om vandaaruit hulp te vragen. De chauffeur zou bij de auto blijven. Er was gelukkig nog openbaar vervoer.

In de bus
De chauffeur, hield een klein busje aan wat in de richting van Bandung ging. Ik stapte in en de monden van de passagiers vielen open van verbazing. Dat hadden ze nog nooit meegemaakt, een blanke in een strak blauwkostuum met stropdas en een aktetas, midden tussen de theetuinen in de bus stapte. Toen ze merkten dat ik Indonesisch sprak was het ijs echter snel gebroken. Ze vroegen honderduit  en het voelde of we snel in Bandung waren. Ik werd uit de bus gezet bij het busstation waar de bussen naar Jakarta vertrokken. Ik belde de garage in Jakarta, die zeiden dat ze de volgende ochtend, onmiddellijk iemand naar de plaat van de Volvo zouden sturen en zelf stapte ik op de bus naar Jakarta, ik wilde naar huis. De reis ging vlot. Het was een mooie, luxe bus met airconditioning. Om twee uur in de nacht kwam ik bij het busstation in het zuiden van Jakarta, het eindpunt van de bus. Ik stapte uit toen deed ik iets doms. Ik liet me door een man, die me aansprak verleiden tot  het huren van zijn kleine busje om me het laatste stuk naar huis te brengen. Ik was er al zo vaak voor gewaarschuwd en had de verhalen gehoord van mensen, die in zo’n illegale taxi beroofd waren, of nog erger. Het voelde niet goed toen ik in het busje stapte en het voelde nog veel slechter toen kort na het vertrek achter in het busje een stuk of vijf hoofden opdoken. Het waren de hoofden van mannen, die zich verstopt hadden gehouden toen ik in het busje stapte. Ik deed een schietgebedje en ondanks mijn angst begon ik met wat ik altijd doe. Ik begon een gesprek. Waar komt u vandaan vroeg ik de chauffeur, de gebruikelijke eerste vraag in Indonesië. Hij antwoorde dat hij uit Noord Sumatra kwam, van de oever van het Toba meer. Hij behoorde tot de Batak stam. Mensen, die erom bekend staan dat ze zich bezig houden met zaken, die verboden zijn.

Relaties
Zelf voel ik me wel verwant aan deze stam en 30 jaar geleden ben ik ook met mijn gezin in een oud ritueel ingelijfd in een Batak familie, ze hebben me toegestaan hun familienaam te gebruiken.  De hele bus begon ineens te kakelen toen ze hoorden dat ik bij de Sianipar clan behoorde. Ze vroegen me het hemd van het lijf, sloegen me op de schouders en bevestigden onze broederschap. Ik bleek één van hen. De eerlijkheid gebied me om te zeggen dat ik me niet bij mijn huis heb laten afzetten, ze hoefden niet te weten waar ik woonde. Ik liet de auto stoppen bij de wachtpost midden in mijn wijk. Daar hielden mensen de wacht die mij goed kenden en die ik ook goed kende. Het waren mensen uit mijn wijk. Toen ik uitstapte, mijn taxi betaald had en met een Batak groet afscheid had genomen, ging ik in gesprek met de mensen in de wachtpost, die met me meeliepen naar mijn huis. Ik was opgelucht en blij en dankbaar dat me niets was overkomen. Het waren vooral de relaties, die voor echte veiligheid gezorgd hadden.