Van willen naar doen

Dat vraagt soms om aardig wat zelfdiscipline.

Valkuilen
Ik kom ze nogal eens tegen. En eerlijk gezegd maak ik mezelf er ook wel eens schuldig aan. Mensen die in enige mate van plan zijn een voornemen te verwerkelijken en daar gek genoeg niet echt in slagen. Keer op keer niet. Eigenlijk vreemd, maar het is wel de realiteit. En dan doel ik niet op gewoonten die met verslaving te maken hebben. Stoppen met roken, en dan toch die uitzondering met dat ene sigaretje. Niet gestopt, dus. Pet af voor een vriend en collega die het wel voor elkaar krijgt. Ik doel meer op de valkuilen die we van onszelf zo goed kennen en waar we toch weer invallen. Die medewerker weer niet echt aanspreken, in je gesprek met je baas dat heikele onderwerp uit de weg gaan, die vervelende klus toch maar weer uitstellen tot morgen.
Ligt er een soort magneet op de bodem van de valkuil?  Was het maar zo simpel. De valkuilen-en-magneten-opruimingsdienst erbij en klaar is Kees. Helaas, die bestaat niet, je zult het zelf moeten oplossen.

Wensen en willen
Ik hanteer een simpel schemaatje: wensen – willen – kunnen – durven – doen.
Laat ik het bij mezelf houden, daar begint dit proces sowieso mee. Zolang het wensen is gaat het niet lukken: niet SMART. Zoiets als dromen van het winnen van de jackpot (wat ik soms graag doe) en wat je daar allemaal mee zou kunnen gaan doen. Het wordt pas wat als ik in staat ben mijn wil in te schakelen. Dan landt het, dan krijgt het realiteitswaarde. Dan raak ik gemotiveerd en is het iets van mezelf. Dan kies ik.

Kunnen
De volgende stap is kunnen: heb ik de benodigde kennis en vaardigheden? Welke ervaringen heb ik die bruikbaar zijn? Wat moet ik leren? Zijn er omstandigheden die mij helpen of belemmeren? En hoe kan ik daarmee omgaan?

Durven
Het wordt pas echt spannend als ik bij durven aankom. Hier loop ik langs de rand van mijn valkuil. Heb ik voldoende zicht op de voor- en nadelen? Ben ik bereid risico te nemen, de prijs te betalen, mijn comfortzone te verlaten? Durf ik het anders te doen, ongeacht wat anderen daar misschien van denken? Daar ik zie mezelf nogal eens aarzelen en uitstellen: nu niet, dit is niet het geschikte moment, de verkeerde persoon, de foute situatie. Hier liggen de smoezen en uitvluchten grijnzend op de loer. In mijn gedachten hoor ik ze soms gniffelen als ik weer uitglij en me vervolgens schuldig voel. Dit is het moment van zelfdiscipline. Van in de spiegel kijken, van eerlijk zijn tegenover mezelf. Me bewust zijn van de irrationele gedachten, de angsten, de misschien niet zo effectieve overtuigingen en normen die ik mogelijk hanteer.  Hier ben ik me bewust van wat ik doe als ik toegeef en van wat er gebeurt als ik verantwoordelijkheid neem voor mijn keuze.

Doen
Dan kan ik gaan doen, gaan handelen in overeenstemming met mijn wil, mijn keuze. Resultaat? Een spannend moment, wellicht een spannende ervaring als ik mijn voornemen uitvoer. Doorgaans valt het ongelooflijk mee. En het leert me dat ik heel effectief kan zijn, met alle plezier die daar bij hoort, no guts no glory.
Interesse? Wij hebben daar een heel effectieve training voor: Leiding geven aan jezelf. Gek genoeg is dat vaak lastiger dan leiding geven aan anderen.