23 februari 2015, gepubliceerd door Dirk Boersma
Meestal gaan mijn stukjes over wat ik zie en hoor en wat ik daarover denk. In dit stukje vestig de aandacht op wat wij doen als Centrum voor Excellent Leiderschap. Het is reclame.
Reclame
In het stukje dat ik vandaag schrijf maak ik reclame voor ons Centrum. Ik vestig de aandacht op wat wij doen en ik leidt het stukje in met een verhaaltje over mijn eigen ontwikkeling. Hoe je werkende weg, door te reflecteren en door uit te proberen steeds beter op je plaats terecht komt.
Ik word politie
Sommige kinderen weten al heel jong wat ze willen worden. Als ze ernaar gevraagd worden zeggen ze brandweerman, politieagent of dokter. Het zijn beroepen waarbij je je iets kunt voostellen en in de commercie wordt daarop ingespeeld. In de speelgoedwinkel kun je een politiepet, een namaakpistool, een namaak stethoscoop en brandweerattributen kopen, zodat je je tijdens je spel je nog meer een echte agent kunt voelen. Zelf las ik in mijn jonge jaren boeken over Panokko, een jonge indiaan, die leefde in het grensgebied tussen Brazilië en Suriname. In die boeken kon je lezen over het leven van de indianen in het oerwoud. Over wat ze goed konden, hoe hun dorpen georganiseerd waren, hoe dicht ze bij en met de natuur leefden. En ik droomde maar van één ding en dat was indiaan worden. Maar dan niet met zo’n grote verentooi op m’n hoofd, maar sluipend door het oerwoud, op zoek naar een prooi, die die dag gegeten kon worden. Het duurde een hele tijd voordat ik me wilde realiseren dat ik nooit indiaan zou worden. Het was een teleurstelling te ontdekken dat mijn huid de verkeerde kleur had en op mijn dertiende jaar was ik al tot een bril veroordeeld.
Droom
Die droom moest ik dus uit mijn hoofd zetten. En het kostte daarna jaren om er een nieuwe droom voor in de plaats te krijgen. Dat kwam omdat ik dacht in beroepen, ik dacht niet in competenties, talenten en kwaliteiten. Ik dacht niet in dingen, die ik leuk vond of waar ik goed in was. Aan het einde van de middelbare school kon ik absoluut niet kiezen. Ik had ook niet geleerd om keuzes te maken, alles was voorgekauwd. In het curriculum van de HBS werd eigenlijk alles bepaald door de leraren en door de schrijvers van de methoden, die op school gebruikt werden. En eigenlijk vond ik alleen tekenen en talen leuk. Ik was er niet goed in (pas veel later ontdekte ik dat ik wel goed in was, maar dat omdat ik anders leerde). Ik was wel redelijk goed in de exacte vakken maar leuk vond ik ze niet. En de proeven die we op school moesten doen sloeg ik zoveel mogelijk over. Nee, bij tekenen en bij het lezen van boeken kon ik mijn verbeeldingswereld de vrije loop laten. Ik ging er volledig in op.
Faciliteren
En zo ben ik uiteindelijk terecht gekomen bij wat ik nu doe, mensen faciliteren in het ontdekken van waar ze goed in zijn, waar hun passie ligt, wat hun talenten zijn en het samen zoeken naar wat er nodig is om te zorgen dat je er iets mee doen kunt in het leven van elke dag. Daarop is het werk van mij en mijn collega’s gericht. Mensen een of meer stappen verder helpen in hun werk, in hun loopbaan. We bieden daartoe een aantal ééndaagse workshops aan maar ook opleidingen, die langer duren.
In alle trainingen is er tijd voor reflectie en uitproberen in samenspraak met anderen. We doen nog veel meer, daarover vind je informatie op de website. Als je meer wilt weten over wat mijn collega’s en ik doen, kijk dan verder op onze website of neem contact met ons op voor een gesprek.
Stel je vraag via ons contactformulier
Neem contact met ons op!
Voor al je vragen kun je bellen met
+31 492386063