Wij helpen je graag verder! +31 492386063

Ik verstop me niet

05 augustus 2014, gepubliceerd door Dirk Boersma

Soms lijkt het of er niets verandert, of de wereld één grote puinhoop blijft. Maar als je goed kijkt zie je overal initiatieven. Initiatieven die hoop geven. Het kan wel degelijk anders. Het hoeft niet stroperig te zijn of oude wijn in nieuwe zakken.Er zijn mensen die zich niet verstoppen maar hun nek uitsteken om te zorgen dat het beter gaat.

Moedeloos
Als dank voor mijn bijdrage op het congres voor Vlaamse gemeentesecretarissen ontving ik onder andere een prachtig uitgevoerd fotoboek over “De groote oorlog 1914-1918”. Een indrukwekkend boek. Er staan ongeveer 175 foto’s in, gemaakt in Vlaanderen gedurende die oorlog. Het zijn foto’s die verwoesting, vernieling en dood laten zien. Lugubere beelden van dode burgers, soldaten, dieren, afgebroken bomen en kapotte huizen. 1914 is nu honderd jaar geleden en als je om je heen kijkt in de wereld van nu dan zie je in het nieuws dezelfde beelden. Het lijkt of er niets veranderd is. Een gedachte om moedeloos van te worden.
In het stukje dat ik gisteren schreef over de inkomend burgemeester van de stad Jakarta kan ik aan de andere kant iets laten zien over het ontstaan van iets nieuws in zo'n moedeloos makende situatie. Zaken die nu echt anders gaan nadat mensen decennia gedacht hebben dat het toch niet zou veranderen. Decennia waarin onderzoeken zijn gedaan, analyses opgesteld en plannen gemaakt. Plannen waarbij de meest deskundige mensen waren betrokken en die ook hout sneden. Die plannen kwamen echter allemaal ergens onder in een la terecht en kwamen nooit tot uitvoering. Ik weet nog goed dat een vriend van mij met zijn promotieonderzoek bezig was. Hij was altijd aan de noordkust van Java te vinden, hij boorde daar in de grond en deed metingen. Hij maakte de mooiste grafische voorstellingen en promoveerde daarmee aan de Vrije Universiteit van Amsterdam op de ontwikkeling van de drinkwatervoorziening in Jakarta. Het zag er slecht uit met die drinkwatervoorziening. Er moest nodig iets gebeuren. En er gebeurde niets. Zo werden er veel onderzoeken gedaan en aanbevelingen opgesteld en ik denk dat er ook veel over werd vergaderd. Maar niemand stak een schep in de grond of maakte een einde aan de ontbossing.

Verandering
En nu, zomer, plotseling gebeurt er iets. Niet als resultaat van vergaderingen, maar gewoon omdat iemand de moed heeft iets echt aan te pakken. Hij verbindt zich er zelf aan. Hij staat erbij als het werk wordt uitgevoerd. Toen hij een bezoek bracht, bij het Suikerfeest van 2013, aan de mensen die de sluizen bedienen en schoon moeten houden van vuil, stond er in de krant dat ze nog nooit bezoek hadden gehad van een burgemeester. Ze dachten dat ze daar niet belangrijk genoeg voor waren en ze waren gelukkig dat er eindelijk erkenning kwam op deze manier. Gisteren hoorde ik een soortgelijk verhaal toen ik een bezoek mocht brengen aan de adjunct-stadssecretaris van een stad in Vlaanderen. Hij was op de fiets een bezoek gaan brengen aan de mensen, die buiten in de openbare ruimte werken. Hij had met ze gesproken en hij had naar ze geluisterd. Ze waren verrast, want ze hadden in geen tien jaar iemand uit dat prachtige stadhuis gezien. Maar nu voelden ze zich gezien. De stadssecretaris was bij ze op bezoek gegaan omdat hij het gemeentelijke apparaat wil vernieuwen.

Betere dienstverlening
De dienstverlening aan de burgers moet beter. Hij heeft gekozen voor een aanpak, die afwijkt van eerdere aanpakken. Ditmaal geen eindeloze plannenmakerij en vergaderen tot je een ons weegt, maar gewoon in gesprek. In gesprek met de mensen die het werk doen. De mensen die rechtstreeks met de burger in contact komen. Hij gaat met die mensen in gesprek over verbetering van de dienstverlening. Daartoe worden op het stadhuis informatiemarkten georganiseerd. Alle gemeenteambtenaren zijn welkom op de informatiemarkten. Dat was wel even wennen trouwens, want de ambtenaren dachten dat ze iets konden of moesten komen halen op die markten. Toen bleek dat ze vooral iets moesten komen brengen, namelijk hoe ze tegen de dienstverlening van de gemeente en wat daarmee samenhangt aankeken, waren ze verbaasd. Dat waren ze niet gewend. Hun mening werd gevraagd. De mensen die in de openbare ruimte werkten waren maar beperkt op de informatiemarkt aanwezig. Ondanks het feit dat de markt onder werktijd was en er een hapje en een drankje werden geserveerd kwamen ze niet opdagen.

Naar de mensen toe
Dat was voor de adjunct-stadssecretaris geen reden om bezoek verplicht te stellen. Het was ook geen bevestiging van het feit dat het niet de moeite waard was naar deze mensen te luisteren. Nee, het was aanleiding het programma uit te breiden met bezoeken aan de mensen buiten. Op de fiets ging een aantal betrokken mensen naar die plaatsen waar buiten werd gewerkt om informatie op te halen. Dat leverde heel wat inzichten op. Het werden inspirerende ontmoetingen. In zijn twitteraccount schrijft de stadssecretaris het volgende over zichzelf: “I love, I take care, I work, I teach, I run, I don’t hide”.  Daar zit voor mij de kern. Ik verstop me niet. Een oud collega van mij zei over de oude postorganisatie war ik vroeger werkte: “Ze doen hier aan de kampioenschappen verdekt opstellen”. Hij gaf daarmee aan dat niemand zijn nek uitstak en zo bleef alles bij het oude. Over iets nieuws werd net zolang vergaderd tot dat het eruit zag als het oude. De adjunct-stadssecretaris laat met zijn aanpak zien dat het aankomt op doen. Niet om de zaken heenlopen. En kan het dan niet fout gaan? Ja, dat kan, maar als het fout gaat stop je en je begint overnieuw.

10 geboden
In zijn boek De herwaardering van het doen, geeft Willem Verhoeven de tien geboden voor een DOE-cultuur:

  1. Stel het primaire proces echt primair.
  2. Reduceer indirecte functies
  3. Maak werkers weer eigenaar van de processen
  4. Reduceer complexiteit
  5. Denk en/en’ in plaats van of/of’
  6. Stuur op feiten, niet op verhalen
  7. Selecteer op bewezen performance
  8. Judo met vermijdingsgedrag
  9. Rommel soms gewoon maar wat aan
  10. Versterk de praktijkkennis

Van de oorlog zie je in Vlaanderen vooral nog de monumenten. De oorlog die honderd jaar geleden het Vlaamsche land teisterde wordt dit jaar herdacht. Nu bloeit Vlaanderen weer. Het was een feest om rond te lopen in de stad, waar ik bij de adjunct-stadssecretaris op bezoek mocht komen. Het was vooral een feest iets te mogen horen over de manier waarop de dienstverlening aan de burger nieuw leven wordt ingeblazen. Ik krijg er moed van.

Stel je vraag via ons contactformulier

Neem contact met ons op!
Voor al je vragen kun je bellen met

+31 492386063