Ik houd van polderen

Polderen was een populair begrip, het staat nu echter hevig ter discussie. In tijden van crisis is er iemand nodig die knopen doorhakt, voorop gaat in de strijd. Als het polderen niet lukt geven we het werk graag uit handen aan iemand anders. Als we echter het polderen op een betere manier doen, zijn de resultaten beter en ook nog eens breed gedragen.

Polderen
Ik houd van polderen. In deze tijd is dat niet zo vanzelfsprekend meer. Er was een tijd dat men vanuit het buitenland naar Nederland kwam om met eigen ogen te zien hoe wij polderden. Het polderen werd gezien als een van de fundamenten onder ons sociaal economisch succes. Het polderen is echter onder druk gekomen. Er is veel kritiek op het polderen. Er wordt met enige schamperheid over het polderen gesproken. En ook deze week hoorde ik in een vraaggesprek weer een commentator zeggen dat het tijd was voor daadkrachtig optreden en knopen doorhakken. Daarvoor is iemand nodig die met de vuist op tafel slaat en die zegt hoe we het gaan doen.

Maar
Ik houd van polderen, maar ik kan me voorstellen dat die vuist op tafel wel prettig is. Dat iemand zegt wat we gaan doen. Vooral als het moeilijk is, als het lastig is om een keuze te maken en als je de consequenties niet kunt overzien. In zo’n situatie is het prettig als er iemand is die het wel weet. Als er iemand is die zegt: “en zo gaan we het doen”. Misschien moeten we dan wel even door een diep dal, maar na regen komt zonneschijn en daar geloven we in. Als het echter wat langer duurt met die zonneschijn, als we in de regen blijven lopen beginnen we te twijfelen. Dan komt het gemopper op onze sterke man. Hij of zij is verantwoordelijk voor het uitblijven van de zonneschijn, wordt afgedankt en we zoeken iemand anders om onze verantwoordelijkheid bij in te leveren.

Maar
Ik houd van polderen, maar ik kan me voorstellen dat polderen heel vervelend is als je weer in een bespreking zit waarbij mensen hun best doen om te laten zien hoe goed ze zijn. Waarbij de vergadering vooral bedoeld is om de eigen ster te laten schijnen. Als er in een vergadering niet één maar meer sterren zitten, die allemaal moeten schijnen en die de tijd gebruiken om elkaar te overschaduwen. Of als er meer buiten de vergadering dan in de vergadering besproken wordt. En, erger nog, als dat wat buiten de vergadering besproken wordt diametraal staat op wat in de vergadering besproken wordt.

Maar
Ik houd van polderen, maar als mensen alleen maar bij elkaar zitten omdat het zo hoort, omdat er een rooster van besprekingen is, dan ben ik er liever niet bij. Als het bij elkaar komen de vorm van een ritueel heeft gekregen. Met altijd weer dezelfde mensen aan het woord, over dezelfde onderwerpen met dezelfde standpunten. Als besluiten de vorm van intenties hebben als en de zwijgers verondersteld worden toestemmers te zijn, dan hoeft de vergadering voor mij niet meer.

Inspannen
Ik houd van polderen. Je moet er alleen wel hard voor werken want het heeft alleen zin:

• als we weten waar we over praten,
• als we vaststellen welk doel we willen bereiken.,
• als we met afspraken naar huis gaan,
• als we ons laten aanspreken op die afspraken,
• en elkaar erop aanspreken.

Ik houd van polderen:

• als we naar elkaar luisteren,
• als we er achter proberen te komen wat een ander bedoelt,
• als we doorvragen om tot meer bewustzijn te komen, om te ontdekken wat de vraag achter de vraag is,
• als we de anderen serieus nemen en als evenwaardige mensen behandelen.

Polderen leidt dan tot diepgang, tot nieuwe ideeën, andere oplossingen, innovatie, inspiratie, bewustzijn en gezamenlijke verantwoordelijkheid. Polderen leidt dan ook tot daadkracht, niet alleen van de sterke man, maar van allen die bij het polderen betrokken waren. De som is dan echt meer dan het geheel der delen.
Coachend leiderschap geeft je krachtige instrumenten om op die manier aan het polderen vorm te geven.