Beloften waarmaken

Wat moet je doen om hooggespannen verwachtingen waar te maken

Nieuwe bestuur
Vandaag zijn in Jakarta, de hoofdstad van Indonesië een nieuwe gouverneur en een nieuwe vice gouverneur beëdigd. Ik schreef al eens eerder dat dit duo zomaar ineens uit het niets kwam opduiken. Dat werd ondermeer veroorzaakt door een niet conventionele aanpak. In de aanloop naar de verkiezingen waren beide heren steeds tussen de mensen van de stad te vinden. Ze spraken daarbij ook regelmatig op straat met mensen, die het moeilijk hebben om hun brood in de stad te verdienen, om een beetje fatsoenlijk te wonen, om niet elk jaar opnieuw met het hele hebben en houwen onder water te staan. En al die mensen, die eindeloos in de files staan als ze naar hun werk gaan of als ze ’s avonds weer naar huis terug gaan.

Verwachtingen
Nu ze gekozen zijn moeten ze echt aan de slag. Dat vinden een heleboel mensen er zijn verwachtingen geschapen maar nu moeten die worden waargemaakt. Bij de beëdiging werd dat al zichtbaar doordat er alweer uitgebreid gedemonstreerd werd. Studenten eisen dat de beloftes worden waargemaakt. Dat zijn waarschijnlijk ook nog eens de percepties die de studenten van die beloftes hebben. Daardoor worden ze nog taakstellender dan ze al waren.
De nieuwe gouverneur en de vice gouverneur (Jokowi en Ahok) hebben het zich ook niet gemakkelijk gemaakt. Op diverse plaatsen in Jakarta staan borden waarop ze hun visie en hun missie duidelijk maken. Het zal niet moeilijk zijn ze daarop aan te spreken als er weinig of niets van terecht komt.

Beweging
De grote vraag zal zijn hoe je het hele ambtenaren apparaat meekrijgt. Een vraag waar een nieuwe regering en nieuwe ministers ook elke keer voor staan. Het lastige is dat veel van die ambtenaren zeer geoefend zijn in het omzeilen van uitdagingen en moeilijke vraagstukken. Dat is ze niet zomaar kwalijk te nemen. Dat is iets wat gebeurt zonder dat je er erg in hebt. Als je voor de zoveelste keer weer hoort dat je iets op een andere manier moet aanpakken dan is het niet zo gek dat je denkt; “ik kijk eerst wel eens de kat uit de boom”. De grote vraag voor de gouverneur en de vicegouverneur van Jakarta is; “Hoe pak je dat nu aan”? Die vraag ligt als je leiding geeft trouwens veel vaker op je bord.
De grote kunst is dat je de mensen met wie je werkt zover krijgt dat ze zelf verantwoordelijkheid gaan nemen. Dat is tegelijkertijd ook je grote valkuil. Doordat iedereen de kat uit de boom kijkt wordt je als leiding gevende uitgedaagd de ruimte te gaan invullen met plannen, regels richtlijnen en ga zo maar door. En de wachtende bedenken intussen wat ze er allemaal tegenin gaan brengen en wie ze daar strategisch bij kunnen inschakelen. Terwijl jij hard werkt geef je de gelegenheid aan het “verzet” om zich te ontwikkelen.

Visiedelen en afspraken maken
Daar is één remedie tegen en dat is weten wat je wilt en daarover zo snel mogelijk in gesprek gaan met de mensen om je heen. In dat gesprek staat de vraag centraal hoe zij zich kunnen vinden in wat je met de organisatie wilt bereiken en daarna de vraag hoe zij daar dan vorm aan gaan geven. Dat betekent praktisch dat de mensen met wie je gesproken hebt de volgende dag begonnen zijn met het maken van hun uitvoeringsplannen. Je zet dus onmiddellijk de hele organisatie aan het werk.
Om dat te kunnen doen heb je een heldere visie nodig en moet je in staat zijn daar open met mensen over in gesprek te gaan. Daarnaast moet je afspraken kunnen maken. Echte afspraken dus Specifiek, Meetbaar, Acceptabel, Realistisch en Tijdgebonden. Als je daartoe in staat bent kun je echte veranderingen tot stand brengen. In de maanden die nu komen gaan zullen we zien wat de nieuwe gouverneur en vicegouverneur van Jakarta er van terecht gaan brengen. De beruchte honderd dagen zijn al genoemd. Ze zullen vandaag dus wel begonnen zijn. Binnenkort kunnen we er wellicht ook getuige van zijn hoe de nieuwe premier van Nederland en zijn vicepremier hun beloften waar gaan maken.