Wij helpen je graag verder! +31 492386063

Altijd balanceren

12 april 2017, gepubliceerd door Dirk Boersma

Verhuizen
Toen ik tien jaar oud was verhuisde ik van een dorpje in Drenthe naar de hoofdstad Amsterdam. Het was in 1960. Ik voelde me er absoluut niet thuis en al helemaal niet geaccepteerd. Mijn plat Drents was een dankbaar object voor pesten en zelfs het KNZB zwemdiploma wat ik in Drente had gehaald bleek niet geldig in Amsterdam en ik kon voor de tweede maal mijn diploma A gaan halen. Dat was dus een slecht begin. In de loop van de tijd gingen de scherpe kantjes er wel wat af maar toch…. Het was in de tijd dat jongens hun haar in een vetkuif droegen en ook ik trachtte mijn haar in dat model te krijgen. Met toestemming van mijn vader gebruikte ik daar zijn brylcreem voor. Maar in de zomer van 1963 ging ik samen met twee vrienden op een mooie zaterdag roeien op het Nieuwe Meer, een klein meer aan de zuidwest kant van Amsterdam. Je kon daar roeiboten huren  en wij deden dat zo nu en dan. Om de één of andere reden kwam ik die middag in het water terecht en toen ik weer in de boot klom, zei één van mijn vrienden tegen me ”je lijkt wel een Beatle”. Die uitspraak trof me recht in mijn hart. Ik hoorde een enorm compliment, ik werd vergeleken met een popgroep die net populair werd en ik vond het een enorme eer daar mee vergeleken te worden. Ineens werd mijn zelfbeeld van een jongen zonder betekenis en niets waard in de ogen van anderen doorbroken. Thuis gekomen vroegen mijn ouders wanneer ik mijn haar op orde ging brengen. Maar dat deed  ik niet meer, ik liet het zoals het was, met een enorme lok over mijn voorhoofd. En wat nog erger bleek voor mijn ouders, ik vertikte het vanaf dat moment om weer naar de kapper te gaan.

Weer verhuizen
Een paar maanden later verhuisde ik met mijn ouders naar Breda en daar overkwam mij op school het tegenovergestelde van wat me overkwam toen we van Drenthe naar Amsterdam verhuisden. Ineens was ik iemand waar mijn klasgenoten respect voor hadden en tegenop keken. Zowel het feit dat ik uit Amsterdam kwam als het feit dat ik lang haar had en mij ook kleedde als mijn idolen de Beatles zag ik als de belangrijkste oorzaak voor wat mij nu overkwam.

Probleem
Er was echter ook een groot probleem. Mijn moeder, waar ik dol op was, had veel problemen met mijn uiterlijk. Ze drong er sterk op aan dat ik naar de kapper ging en me wat netter kleedde. Mijn vader steunde haar daarin en vertelde me hoeveel verdriet ik mijn moeder deed. Dat bracht mij enorm in conflict met mezelf. Aan de ene kant wilde ik mijn moeder graag een plezier doen, maar aan de andere kant wilde ik voor geen goud de positie kwijt raken die ik nu op school had. En de positie op school won het van de loyaliteit naar mijn moeder. De sociale drukdie ik mijzelf oplegde was heel groot. Ik durfde geen afscheid te nemen van mijn lange haar uit angst weer terug te komen in de positie, die ik eerder had toen ik van Drente naar Amsterdam verhuisde. Pas ongeveer 10 jaar later durfde ik weer een schaar in mijn haar te laten zetten.

Intern conflict
Van dat interne conflict heb ik heel veel last gehad. Het is een conflict dat in de psychologie een double bind genoemd wordt. Het moeten omgaan met twee verschillende loyaliteiten of het voldoen aan twee verschillende verwachtingen. Als het gaat om leiderschap, aan de ene kant de overtuiging dat zelfsturing en zelforganisatie effectief en goed zijn en aan de andere kant hoger management wat ons verwacht dat we de lijnen uitzetten en dat we vooral op de kosten sturen. Of medewerkers die willen dat wij met oplossingen komen. Het zijn steeds twee uitersten waartussen geen compromis mogelijk is. Zoals de spanning tussen onze idealen en de weerbarstige werkelijkheid.

Podiumkunstenaar
Executive coach Ed Bastista schreef er recent een artikel met als titel: ”Leadership as performing art”. Hij schrijft over de permanente spagaat waarin leiders zich bevinden. Aan de ene kant het geloof in gelijkheid en de mogelijkheid om door inspanning resultaten te bereiken. Maar aan de andere kant de wens om gehoorzaam te zijn en te doen wat van boven wordt opgedragen en naar beneden wordt doorgegeven (iets waar we, zo blijkt uit psychologisch onderzoek, een sterke neiging toe hebben). Volgens Batista is het belangrijk dat leiders meer dan één rol kunnen spelen zonder daardoor hun authenticiteit kwijt te raken.

Balanceren
Mij lukte het niet om zowel mijn moeder als mijn eigen behoeften tevreden te stellen. Ik moest leren om te schipperen in allerlei situaties, waarbij ik helaas vooral mijn moeder tekort deed. Dat moest ik dan weer op een andere manier zien te compenseren, met helpen, tassen dragen, afwassen en een luisterend oor. Het was een permanent balanceren en misschien is leiderschap dat ook wel.

Stel je vraag via ons contactformulier

Neem contact met ons op!
Voor al je vragen kun je bellen met

+31 492386063