Leiding geven

Aanvankelijk dacht ik dat ik vooral met het aansturen van anderen bezig moest zijn. Ik kwam er al snel achter dat ik moest beginnen met mezelf aansturen.

Een eenzaam bestaan
Het is al weer heel wat jaren geleden. Ik werkte bij een eenheid opleidingen toen mijn leidinggevende elders een baan vond. Prompt kreeg ik, als oudste en meest ervaren medewerker, de vraag om de leiding op me te nemen. Dat leek mij een kolfje naar mijn hand, bovendien voelde ik mij gestreeld. Ik had een aardig beeld van wat mijn oud-collega’s, nu medewerkers, moesten doen. En ik lette goed op of zij daar wel goed mee bezig waren. Dat zij mij meteen  minder aardig vonden nam ik op de koop toe, leidinggeven is immers een eenzaam bestaan?

De stoute schoenen
Een stagiair, die al een tijdje met een onderzoek bezig was voor mijn eenheid, trok op een gegeven moment de stoute schoenen aan. “Monty, ik vind je een aardige kerel, maar dat leidinggeven van jou vind ik maar niks. Je bent jezelf niet meer” was zo ongeveer zijn boodschap. Dat was het begin van een aantal soms pijnlijke gesprekken met hem en met mijn manager. Ze waren ook leerzaam. De kern van de boodschap was dat ik mij eens moest gaan afvragen hoe ik sturing gaf, met de nadruk op HOE en IK. De kern was dat ik meer met mezelf bezig moest zijn, me moest afvragen wat mijn sterke kanten waren als leidinggevende, dat ik mij moest afvragen wat voor mij authentiek gedrag was en wat alleen maar toegepaste trucjes. Het was het begin van het vertalen van aannames en theoretische concepten naar dagelijks gedrag.

Authentiek gedrag
Dit is mij altijd blijven boeien, bij mijzelf en bij anderen. Wat is nu echt authentiek gedrag, hoe vertaal je concepten daar naar toe, hoe gebruik je je kwaliteiten en vermijdt je je valkuilen, hoe ga je op evenwaardige in plaats van bazige wijze met de mensen om met wie je samenwerkt, hoe haal je niet alleen het beste uit je mensen maar ook uit jezelf, hoe maak je daar een echt samenwerkend geheel van, met jezelf als integraal onderdeel daarvan?
Dat was overigens ook in de tijd dat ik Willem Verhoeven, de oprichter van ons Centrum, geheel toevallig voor het eerst ontmoette. Zij ideeën over coachend leidinggeven hielpen mij nog verder op weg.

Jezelf serieus nemen
Waarom vertel ik dit? Omdat ik er echt van overtuigd ben dat het nodig is om serieus bezig te zijn met de mensen met wie je samenwerkt, serieus aandacht voor hen moet hebben, het heel nuttig is hen te betrekken bij het vaststellen en bereiken van resultaten. Maar dat je vooral ook jezelf serieus moet nemen, in de spiegel moet durven kijken en niet alleen je medewerkers, maar vooral ook jezelf kritisch kunt bevragen. Leidinggeven aan anderen begint in mijn opvatting echt bij leidinggeven aan jezelf.

Samen ben je sterker
Dat redt je niet altijd in je eentje. Een organisatie, waar wij al enige tijd ondersteuning aan geven, heeft regelmatig tijd ingeruimd om met het gehele managementteam, inclusief de CEO, die spiegel aan elkaar voor te houden. En om te blijven oefenen in effectief gedrag. Natuurlijk gaat dat oefenderwijs goed. Ze zijn zich echter ook bewust dat, als het spannend wordt, oud gedrag op de loer ligt en gemakkelijk terugkeert. Wat mijn respect verdient, is dat zij dit vervolgens niet goed praten, maar blijven werken aan het vertonen van het gewenste gedrag. Zij komen er eerlijk voor uit dat het niet altijd meevalt, maar ze zijn zich er ook van bewust dat juist het als volledig MT er steeds weer bewust mee bezig zijn en elkaar steunen ertoe leidt dat de door hun nagestreefde coachende stijl van leidinggeven ook dagelijkse werkelijkheid wordt. Dat is en blijft in de spiegel kijken, blijven oefenen. Daar werk ik graag aan mee.