De gelukshond!

Soms lukt het niet om ergens binnen te komen. Je hebt de sleutel niet, die nodig is om je toegang te verschaffen. Hoe maak je dan contact met binnen om zo toch toegang te krijgen?

Geen sleutel
In het stukje met als titel “Pechvogel?” schreef ik ooit  geleden over alle hulp, die ik overal spontaan kreeg aangeboden toen ik met een gebroken sleutelbeen zat. Een factor, die de zaak nog wat gecompliceerder maakte, was het feit dat ik toen midden in een verhuizing zat. Dat valt niet mee als je maar één arm goed kunt gebruiken en ik ben dan ook blij en dankbaar dat er zoveel mensen waren, die ook hierbij hun hulp aanboden. GOp een dag waren het mijn broer en schoonzus die assistentie kwamen verlenen. Ze stonden al vroeg voor de deur van het nieuwe huis waar we inmiddels al verbleven. Het was nog wel een soort kamperen, maar mijn telecommunicatieaansluitingen waren al verhuisd naar de nieuwe woning dus was het handiger om daar te zijn. Na een kopje koffie te hebben gedronken zouden we op pad naar het oude huis om daar verder te gaan met spullen uitzoeken, inpakken en meer van die dingen, die bij verhuizen horen. Mijn broer maande ons tot spoed en zo stonden we al snel buiten. Op het moment dat ik de deur dicht had getrokken kon ik me echter wel voor de kop slaan. Ik realiseerde me dat ik de sleutels binnen had laten liggen. Ook de sleutels van de auto lagen nog in het nieuwe huis.

Binnenkomen?
Hoe moesten we nu toch weer binnen komen? Was er nog een reserve sleutel? Stond  de achterdeur misschien nog open? Was er iets waarmee we door de brievenbus bij de klink konden komen, zodat de deur weer open zou gaan? Enfin, we probeerden van alles. We klommen over de poort aan de achterzijde en ontdekten dat ook de achterdeur op slot zat. We werden ons bewust van de reservesleutel van mijn dochter, die echter aan haar fiets zat die in de schuur stond en die net zo op slot zat. De enige oplossing die overbleef was iets zoeken waarmee we door de brievenbus bij de klink van de deur konden komen. Er werd een stuk metalen pijp in bochten gebogen en zo hadden we een stuk gereedschap om de klink mee t e bereiken. Mijn broer maakte ons intussen deelgenoot van zijn pessimistische kijk op de afloop van het project om de deur open krijgen. Het zou niet lukken, volgens hem. En de nieuwe buren, die zich inmiddels bij de toeschouwers hadden gevoegd, deelden zijn standpunt. We zouden er niet in slagen de deur zo open te krijgen. Het huis was voorzien van modern hang- en sluitwerk en goed beveiligd tegen inbrekers, dat kreeg  je niet zomaar open. Inmiddels had ik al prutsend gemerkt dat er zich binnen ook iemand met onze pogingen bemoeide. Ik voelde zo nu en dan weerstand en mijn dochter, die schuin door een raampje naar binnen kon gluren, zei dat onze hond zich ermee bemoeide. Die hapte naar de metalen buis waarmee we door de brievenbus porden.

Expert
En terwijl de omstanders eensluidend tot de conclusie kwamen dat er maar een sleutelspecialist gebeld moest worden en er ook al uitgelegd werd hoe die het probleem zou oplossen en dat dat zou betekenen dat er overal in huis nieuwe sloten moesten komen, dacht ik: nog even proberen of de hond de deur open kan krijgen. In huis maakt hij regelmatig deuren open door tegen de deurkruk te gaan staan en er met zijn voorpoten op te duwen. Zou ik hem zover kunnen krijgen dat ook bij de voordeur te doen? Ik begon hem vriendelijk en uitnodigend toe te spreken en ik merkte dat hij reageerde. De omstanders gaven aan dat dit nooit zou lukken en drongen nog eens aan op een telefoontje naar de sleutelspecialist.

De hond
Met mijn dochter van wie de hond is, zette ik echter nog even door en we merkten dat de hond begon met tegen de deur aan staan. We hoorden z’n  voorpoten krassen in de buurt van de kruk.
En ja hoor, de deur ging open. We konden weer naar binnen. De buren stonden met open mond van verbazing te kijken en ik heb mijn broer en schoonzus nog maar een kopje koffie gegeven. De hond kreeg een oude boterham en had daar veel plezier mee.

Paralellen
Natuurlijk bedacht ik onmiddellijk allerlei parallellen met organisaties en de mensen die daarin werken.  Hoe er voortdurend deskundigen van buiten worden ingebracht om van binnen de boel op gang te krijgen. In zijn boek “Managen zonder hiërarchie” hekelt collega Willem Verhoeven deze aanpak en in zijn boek de “Manager als coach” laat hij zien hoe je de kwaliteiten en talenten van mensen in de organisatie beter tot hun recht kunt laten komen om zo tot de beste resultaten te komen. Wij stonden gisteren voor een aantal vragen waar leidinggevenden ook mee worstelen.
De vraag: hoe kom ik binnen, welke sleutel past er op dit slot? Het voorbeeld van mijn huis laat zien hoe belangrijk zo’n klein dingetje als een sleutel is. Als je die niet hebt kun je nergens meer bij.
Het antwoord is vaak: schakel externe deskundigen is, gebruik een interimmer. Je krijgt dan misschien de deur wel open maar je moet ook als je hang- en sluitwerk vervangen. Het wordt een kostbare operatie en je organisatie leert niets.
Een andere vraag is: hoe krijg ik mensen zover dat ze hun talenten gebruiken? Als je dan naar het voorbeeld van de hond kijkt, dan zie dat de hond niet bang is voor mijn dochter en mij, hij kruipt niet onder een tafel als we hem roepen. Sterker nog, hij is graag bij ons. Hij heeft een mooi toekomstbeeld: dat is bij ons zijn. En we voeden de verbinding die we met de hond hebben, we geven hem aandacht en richten ons even geheel op hem. Daarbij zijn we geduldig, we mopperen niet als het niet direct lukt. Hoe goed ken jij de talenten van de mensen met wie je werkt en wat doe je om de ontwikkeling van die talenten te stimuleren?