Wat ik leerde van een buschauffeur

Zoals ik al eerder schreef maak ik de laatste tijd veel meer gebruik van het openbaar vervoer. Daar maak je soms bijzondere momenten mee.

In de bus
In een bus van Arriva was ik onbedoeld getuige van een langdurende interactie tussen de vrouwelijke buschauffeur en een passagier. Het was een passagier die in de bus stapte toen ik er al in zat. Hij ging voorin de bus zitten, vlak bij de chauffeur. Het duurde maar even en toen werd mijn aandacht gevestigd op de passagier, die met enig vuur aan het praten was. Hij had het over het busbedrijf in de bus waarvan wij werden vervoerd. Hij had het over de mensen op het hoofdkantoor en met name over de wijze waarop die mensen het werk indeelden en planden. Ik hoorde hem zeggen: “Ik weet niet welke stagiair dit bedacht heeft….”. En er volgde een opmerking over iets wat volgens hem in het geheel niet klopte en waarvan voor hem duidelijk was dat je zoiets alleen maar kon bedenken als je de praktijk niet kende. Ik kwam tot de conclusie dat de passagier een collega was van de chauffeur. De chauffeur was, zoals ik al hiervoor al schreef, een dame van achter in de dertig denk ik.

Klagen
De passagier klaagde en mopperde honderduit. Iets wat mij bekend in de oren klonk, ik hoor die verhalen vaak als ik mensen van de werkvloer in een wat grotere organisatie ontmoet. Wat mij nu echter opviel was de reactie van de chauffeur. Ze luisterde, luisterde en luisterde. Dat liet ze regelmatig merken door te reageren met een hummetje of met een samenvatting in één of twee woorden, waarmee ze liet merken dat ze begreep waar haar meerijdende collega het over had en dat zijn boodschap tot haar doordrong.

Alleen luisteren
Het viel mij daarbij op dat ze niet met hem mee ging klagen, dat ze hem niet bijviel. Ze sprak hem ook niet tegen. Ze luisterde allen maar en haar collega leek dat heel prettig te vinden. Hij werd gaandeweg de rit wat rustiger en sprak minder luid. Na ongeveer 30 minuten stopte de bus bij een station. De chauffeur zei, dat haar dienst erop zat, ze pakte haar spullen in een tas, deed haar jas aan en stapte uit. Toen ze buiten stond en bleek dat de bus nog even bleef staan, ben ik snel even uitgestapt. Ik liep een paar stappen achter haar aan en zei dat ik graag iets tegen haar wilde zeggen. Ze draaide zich om en keek me vragend aan. “Ik heb gezien en gehoord dat u zo goed kunt luisteren”, zei ik, “en dat wilde ik graag tegen u zeggen”. Ze kreeg een kleurtje en bedankte me voor het compliment. Dat hoorde ze niet zo vaak, zei ze. Ik stapte snel weer in omdat de bus verder reed en mijn reis er nog niet op zat.

Niet luisteren
Ik was daarmee ook getuige van het vervolg van het gesprek dat deze passagier met de volgende chauffeur aanknoopte. Ik verloor echter al snel mijn aandacht want het was een gesprek zoals je dat de hele dag overal kunt horen. De zienswijze van de één werd gevolgd door de zienswijze van de ander. Geen van beiden deed een poging de ander te begrijpen. Wat de ander zei werd door beiden gebruikt om de eigen gedachten te ventileren. Zo gaan de meeste gesprekken om ons heen. Helaas kom ik maar weinig leidinggevenden tegen, die kunnen luisteren zoals deze buschauffeur. Ze zouden ook eens moeten meerijden met een bus van Arriva.