Teamwork

“Een dream team, FC Barcelona!” riep iemand spontaan.

Ik leidde een workshop over teamontwikkeling en hoe je als leidinggevende daar op een coachende manier sturing aan kunt geven. We bespraken de verschillende fases van ontwikkeling en de betreffende deelnemer zag meteen wat de coach, Josep Guardiola met zijn voetbalploeg voor elkaar had gekregen: performing.

Hij zette mij aan het denken. Hoe werkt dat bij deze ploeg, die regelmatig de beste ter wereld wordt genoemd?

Er zijn 23 spelers in dienst, ruim meer dan er bij een wedstrijd op het veld staan. Allemaal spelers die bij de top horen. En bij de top kom je volgens mij alleen maar als je niet alleen talent hebt maar vooral ook ambitie en doorzettingsvermogen. Een wat groter dan gemiddeld ego wil ook nog wel eens helpen. Toch nemen die spelers genoegen met het feit dat ze niet altijd worden opgesteld, niet kunnen laten zien waartoe ze in staat zijn, niet het applaus van het publiek krijgen. Natuurlijk is het prachtig om een miljoenensalaris te hebben en bij de beste club ter wereld te horen. Maar ik denk dat Guardiola zijn mensen met dit argument niet tevreden krijgt en houdt. Waar Guariola goed in lijkt te zijn is van deze groep mensen een hecht geheel te maken. Hij werkt met ze aan een duidelijke visie op voetbal, en dat gaat veel verder dan alleen maar willen winnen. Hij werkt met ze aan een voortdurend streven naar verbetering. Aan open en eerlijk praten over ieders bijdrage: geen kritiek maar samen zoeken naar hoe het nog beter kan. De lat steeds hoog leggend en toch geen genoegen nemen met het halen daarvan, gewoon de lat nog een stukje hoger.

Guardiola doet iets wezenlijks als het om leidinggeven gaat. Hij maakt geen verschil tussen zijn spelers en zichzelf. Hij wil zelf ook leren en daardoor overstijgt hij telkens weer zichzelf. Na een kleine drie jaar trainer van het B-elftal en assistent-trainer van Frank Rijkaard te zijn geweest werd hij de hoofdtrainer van Barcelona. Nauwelijks ervaring en bij zijn aanstelling veel vraagtekens vanuit de voetbalwereld. En nu is hij onbetwist een van de beste coaches ter wereld. Hij stimuleert dat zijn spelers zichzelf overstijgen omdat hij ze alle ruimte geeft om met hun kwaliteit aan de slag te gaan. Ze zijn in staat om zichzelf, op de bank en op het veld, te zien als een essentieel onderdeel van een team dat zich wil blijven ontwikkelen. Het eigen ego is dan opeens niet meer zo belangrijk. Dat zie je op het veld: samenspel in plaats van solistisch spelen. De beste kansen uitspelen in plaats van de eigen glorie voorop stellen. En daar dan op gewaardeerd worden, door het publiek en door de coach. En dat zie je bij de coach, hij is onderdeel van dat team: “de speler die nooit wordt opgesteld”.

Welk team wil nu niet zo’n leidinggevende? Wie wil er als leidinggevende nu niet zo'n team? En jij, wil jij de Guardiola van jouw medewerkers zijn?