Zonder anderen kan het zelf niet groeien

Wie je bent ontdek je stukje bij beetje in relatie met anderen. En het is ook niet zo dat je zelf een gegeven is, diep in je lichaam of je geest opgeborgen. Je zelf kan zich ontwikkelen en ontwikkelt zich ook. In dat ontwikkelingsproces spelen andere mensen een belangrijke rol en wij spelen zelf die rol in het ontwikkelingsproces van anderen. We groeien en ontwikkelen aan elkaar.

Kolb
Lang geleden kwamen mijn toenmalige collega’s en ik op een  middag bij elkaar met Willem Verhoeven (mijn huidige collega) en Gerard Muntinga. Het was in de tijd dat ik de boeken “On the road” van Jack Kerouac, “Portrait of the artist as a young dog” van Dylan Thomas en “Ulysses” van  James Joyce las. Het waren boeken, waartoe ik me aangetrokken voelde omdat ik op zoek naar wie ik was of naar wie ik wilde zijn. Ik vermoed nu dat het vooral dat laatste was. Het lezen van die boeken hielp mij om te denken over de wereld waarin ik leefde en acteerde.
Terug naar de bijeenkomst met Verhoeven en Muntinga. Zij  waren door onze baas als begeleiders bij ons team neergezet om met ons te werken aan deskundigheidsontwikkeling. We mochten een klein testje doen. Het testje naar leerstijlen van David Kolb. Nu weet ik allang niet meer hoe ik precies scoorde op dat testje en wat mijn dominante leerstijl was.

Leercyclus
Maar ik weet nog dat het model van Kolb mij heel erg raakte en voor mij in al die jaren nog niets aan actualiteitswaarde heeft ingeboet. Het inzicht dat leren een cyclisch proces is. En dat je pas geleerd hebt als je de hele cyclus door bent. Het doet er niet toe waar je begint in de cyclus. Het gaat van praktijk naar reflectie, van reflectie naar theorie, van theorie naar experiment en dan weer terug naar praktijk. Je kunt geen stappen overslaan. Je kunt wel in de grote cyclus met een veelheid aan kleine cycli werken. Zo confronteer je in de reflectiefase je praktijk met je theorie of je theorieën. En je blijft leren als je het proces in de cyclus in beweging houdt. Zo ontwikkelt zich je theorie of je concept, zo ontwikkelt zich je praktijk en wordt je beter in de dingen die je doet. Dat doe je niet door in de theorie of in het concept te blijven hangen. Dat doe je niet door de theorie of de concepten van buiten aan te vullen. Juist die confrontatie met de praktijk is zo belangrijk en het is die confrontatie met de praktijk, die je helpt te bepalen in welke richting je extra of nieuwe theorie zoekt.

Interactie
Als je de cyclus doorloopt heb je steeds met andere mensen te maken, zeker in de fase van het experiment en de praktijk. De toepasbaarheid van een theorie wordt heel vaak getoetst in het werk met anderen, met collega’s met leveranciers, met collega’s  of met klanten. In de theorie of conceptfase ben je het meest met jezelf bezig en via de schrijver van het boek wat  je leest met de gestolde gedachten en ideeën van anderen. Het is een fase waarin je het grotendeel zonder interactie moet doen. In de andere fasen in interactie juist heel belangrijk. In die interactie leer je wat belangrijk voor je is. Wat prettig voor jou is en waarmee je de resultaten bereikt, die belangrijk voor je zijn. Met deze inleiding wil ik het verder nogmaals hebben over authenticiteit.

Sincerity
In het stuk over dit onderwerp van Adam Grant, ik refereerde daar in mijn blog van gisteren al aan, plaats Grant het begrip sincerity (oprechtheid) naast het begrip authenticiteit. Sincerity draait om de indruk die we op anderen maken of het effect van ons gedrag op anderen. Authenticiteit gaat over de vraag wie we zijn. Bij sincerity gaat het erom dat we in wat we doen oprecht en duidelijk zijn over wat we denken en voelen. Grant verwijst naar een boek van Lionel Thrilling: Sincerity and Authenticity, waarin Thrilling het zo omschrijft: Sincerityincerity “implies a public end”: It can only be manifested in relation to other people, because it involves meaning in your heart what you say aloud. Authenticity, on the other hand, is a private virtue, or still more emphatically, an anti-public one, since it regards all intercourse with other people as potentially deceptive. If sincerity is saying what you mean, authenticity is being what you are.

Het einde van de reis
Volgens Herminia Ibarra is authenticiteit het resultaat van alles wat je deed en meemaakte in je leven. Je bereikt het op je sterfbed. En, schrijft ze, je komt er door te handelen, niet door je terug te trekken uit de samenleving. In de boeken die ik las ten tijde van mijn kennismaking met de theorie van David Kolb, gaat het ook steeds om het vinden van jezelf. De hoofdpersonen in die boeken doen dat in hun interacties met anderen. Waarbij vaak de vraag aan de orde is, waar kies ik voor in deze situatie, wat wil ik? Laat ik me leiden door anderen of maak ik een eigen keuze? Het heeft mij geholpen om steeds maar weer die cyclus van Kolb te doorlopen en in interactie met anderen te ontdekken wat sincere zijn vandaag van mij vraagt. Met dank aan al die mensen met wie ik tot nu toe mocht optrekken. Hoe sta jij hierin?