Hoe lang is mijn penis?

Met mijn jongste dochter, keek ik eergisteren de film van Michiel de Ruijter. Na het zien van de film braken we ons hoofd over de vraag waarom mensen niets leren van de geschiedenis en hoe het kwam dat groepen mensen soms zulke nare dingen doen. Een deel van het antwoord vonden we gisteren in The Guardian. Het is opbeurend om te ontdekken dat coachend leidinggeven kan voorkomen dat mensen zich spontaan door een groep ergens in mee laten nemen

 Film kijken
Eindelijk kwam het ervan, afgelopen zaterdag heb ik met mijn jongste dochter naar de film Michiel de Ruyter gekeken. Ik koesterde al lang de wens dat nog eens samen te doen. Ik ben een liefhebber van geschiedenis en zeker de geschiedenis van ons land spreekt me aan. Hoe onze voorouders zich ontworstelden aan de macht van het Habsburgse huis en werkten aan een staatsvorm waarbij er ruimte was voor het individu en waar als het nodig was mensen de handen in elkaar sloegen om samen een grote klus te klaren. Ze zochten niet naar anarchie of een situatie waarin iedereen maar zijn zin kon doen. De eerste Statenvergadering in 1566 is daar een mooi voorbeeld van. Die geschiedenis waarin er steeds weer een beroep gedaan wordt op mensen om zelf verantwoordelijkheid te nemen en te zorgen dat je niet afhankelijk wordt van anderen.

Boeiend maar boos
We vonden het beiden een boeiende film. Er vielen mij wel wat onvolkomenheden op, mijn beeld was anders doordat ik mij serieus in het leven van Michiel de Ruijter heb verdiept. Ik schreef  al eens blogs over die periode (9 januari 2014 en 18 oktober 2013).  Naarmate de film vorderde werd mijn dochter bozer. Haar boosheid gold vooral het feit dat grote groepen mensen een dreigende houding aannamen naar de Ruijter en naar de gebroeders De Wit. Wat bezielt die mensen, vroeg ze zich een paar keer hardop af. En hoe kan het dat er niets veranderd is, papa? Hoe kan het dat dit soort dingen nu, 400 jaar later, nog steeds gebeuren? Haar verontwaardiging werd nog veel groter toen we in de film zagen hoe de gebroeders De Wit gelyncht werden, ze ontplofte bijna. Hoe kan het nou ooit vrede worden? En ze was ook heel boos op de regenten, die steeds weer druk waren met intriges en geruchten de wereld in te helpen, waardoor het volk naar de wapens greep.

Moeilijk
Het was niet gemakkelijk om de vragen van mijn dochter te beantwoorden. We probeerden samen uit te vinden hoe het zat en toen werd ik gisteren getroffen door een artikel in de Guardian. Het is een artikel over de vraag in hoeverre kennis nog nuttig is nu we de beschikking hebben over Google. Het artikel begint met het aanhalen van een economist Seth Stephens-Davidowitz.  Davidowitz ontdekte dat op de zoekterm “Mijn penis” vooral gezocht wordt op “Hoe lang is mijn penis?” en  hij stelt zichzelf de vraag of een liniaal niet praktischer is dan Google om achter het antwoord op die vraag te komen. En dan constateert hij dat het voor veel mensen veel makkelijker is om iets op te zoeken op Google dan om het zelf uit te zoeken.

Sombere conclusies
De schrijver van het artikel in de Guardian, William Poundstone (schrijver van “Head in the cloud”), vertelt vervolgens over zijn onderzoek naar hoe het staat met de algemene kennis bij de gemiddelde mens (hij deed onderzoek in Engeland en in de VS). Hij komt tot sombere conclusies. Veel mensen weten zelfs de meest algemene zaken niet. Zo weten ze bijvoorbeeld niet wat de grootste oceaan op aarde is. Een andere economist, Anthony Downs, constateerde als meer dan 50 jaar geleden dat mensen het verwerven van algemene kennis te lastig vinden. We hebben de neiging een deskundige te raadplegen of iemand die daarvoor doorgaat als we iets willen weten. En tegenwoordig gebruiken we daar het internet voor. En vaak is het ook niet zo belangrijk om zelf uit te zoeken hoe het zit en is het inderdaad praktischer om op het oordeel van anderen of het internet af te gaan.

Correlaties
Maar Poundstone ontdekte nog iets anders, namelijk dat er een correlatie is tussen het beschikken over algemene kennis en gedrag, inclusief het maken van sociale en politieke keuzes. Mensen die minder weten maken veel sneller keuzes, die Poundstone onverantwoordelijk noemt. Ze doden makkelijker een huisdier, vinden roken in een café minder erg en besluiten sneller om hun kinderen maar niet te vaccineren. Poundstone trekt hieruit de conclusie, dat mensen die over minder algemene kennis beschikken, minder geoefend zijn in het wegen van standpunten en opvattingen, ze staan er minder kritisch tegenover.
En daarmee kom ik weer terug bij de vraag van mijn dochter en  kijk ik nog even terug naar de eerste Statenvergadering van 1566. We wilden graag zelf uitzoeken wat goed en slecht was en zelf bepalen hoe we ons leven en onze samenleving wilden inrichten. Het was ook duidelijk dat zelf de feiten kunnen waarnemen en er samen een dialoog over voeren de basis waren om dat goed te kunnen doen.

Coachend leiderschap
Coachend leiderschap voorkomt dat mensen klakkeloos iets aannemen, het bevordert het nemen van verantwoordelijkheid en het zelf uitzoeken hoe het ergens mee zit. Kritisch vragen stellen om tot de kern te komen is een belangrijk aspect van coachend leiderschap. Zodra mensen de kans krijgen zich afhankelijk op te stellen, als de evenwaardigheid wordt opgegeven, ontstaat er een voedingsbodem voor hypes en voor het kritiekloos volgen van “the great man theory”van Freud. En ja, daar is moeite en inspanning voor nodig, vooral inspanning om met jezelf aan de slag te gaan.
Nadat ik de film gezien had, heb ik toch nog even wat bronnen geraadpleegd, zodat ik weer wist hoe het echt zat.