Een eigen toekomstbeeld ontwikkelen

Met het toekomstbeeld van anderen breek je de verkeerde potten

Foto
In het Indonesische opinieblad Tempo stond enkele dagen geleden een opmerkelijke foto, die mijn aandacht trok. Op de foto staat een groep mensen en niet zomaar mensen. Het zijn, de inmiddels volwassen, kinderen van de eerste president van Indonesië, van de tweede president, kinderen van vermoorde politieke tegenstanders en kinderen van mensen die vanwege hun politieke opvatting gevangen zaten tijdens het bewind van vooral de tweede president. De foto maakte indruk. Ik heb mij verdiept in de politieke geschiedenis van Indonesië en hier staan mensen samen op de foto waarvan de ouders elkaar op fanatieke wijze naar het leven stonden. Decennia lang gunden ze elkaar het licht in de ogen niet. De moordpartijen na de omwenteling in 1965 kostten naar schatting aan tussen de 500.000 en 1.500.000 mensen het leven. In de film “The act of killing” die deze week draait in enkele filmhuizen in Nederland beleef je hoe gruwelijk het was.
Nu staan de kinderen van daders en slachtoffers samen op de foto. Ze staan als overwinnaars op de foto, sommigen heffen een hand of een vuist op en er zijn heel wat lachende gezichten te zien.
Deze groep mensen wil door samen te komen en door met elkaar in gesprek te zijn voorkomen dat Indonesië nogmaals terecht komt in een situatie waarin zoveel onschuldige slachtoffers vallen.

Andere aanpak
Dat is een aanpak die sterk afwijkt van de aanpak van het Internationaal Gerechtshof. Het zoeken naar daders is gestaakt, ze willen zoeken naar een nieuwe toekomst.
Een van de dingen die ze in hun analyse naar voren brengen is dat Indonesië eeuwen lang steeds gedaan heeft wat anderen zeiden. Dat zien ze als een van de oorzaken van al die dramatische conflicten. Mensen van buiten vertellen ons steeds wat we doen moeten, zegt de voorzitter Suryo Susilo. Zij vertellen hoe onze democratie er uit moet zien, hoe we onze president moeten kiezen, hoe we onze financiën op orde moeten brengen, hoe we onze grondstoffen moeten winnen. Dat moeten we veranderen, we moeten dat zelf bedenken en de manieren vinden die het beste bij ons passen. Het gaat om onze toekomstvisie en hoe wij die gaan realiseren. Het is belangrijk om dat met elkaar te doen.

TROA
Wat Suryo Susilo hier zegt lijkt erg op de TROA-pijl, die wij in onze aanpak gebruiken. Begin met het toekomstbeeld, zet daarbij het eigen toekomstbeeld in, maar zoek ook actief naar de toekomstbeelden van andere betrokkenen en maak zo iets waarvan je met elkaar de eigenaar kunt zijn. Je zorgt er daarmee voor dat mensen zich op elkaar en op het doel betrokken voelen.
Dat is heel anders dan anderen het doel laten maken om vervolgens te gaan implementeren met dat doel wat niet van jezelf is, wat je misschien gehoord of gelezen hebt, maar waarvan je je geen eigenaar kunt voelen omdat je er niet aan meegebouwd hebt.
Hoe vaak bedenken wij in onze organisaties wat goed is voor anderen? Hoe vaak schrijven wij de strategie en het beleid voor, en tegen welke moeilijkheden lopen we dan aan?
Het is bijzonder wat deze kinderen van daders en slachtoffers inmiddels bereikt hebben. Samen werken aan een nieuwe toekomst, verantwoordelijkheid nemen voor de toekomst en niet voor het verleden. Op die manier maak je veel positieve energie los, daar kunnen we in deze tijd best wat van gebruiken.