Wat hoor je op een reünie?

Oud-medewerkers van het vroegere Leerdams Vervoer Centrum organiseerden afgelopen zaterdag een reünie. Wat hoorde ik daar zoal?

Reünie
Daags na mijn terugkeer uit Jakarta was er een reünie van LVC. Het Leerdams Vervoer Centrum, een transportbedrijf wat in 1991 werd overgenomen door PTT Post. Het was een bedrijf dat pallets kon distribueren. De Post kon dat niet met haar auto’s en met haar distributienetwerk. De auto’s van de Post waren alleen geschikt om er rolcontainers mee te vervoeren. En omdat met name PTT Post Logistiek opgezet was om de traditionele postdiensten (brieven) uit te bouwen tot een volwaardige integrale logistieke dienstverlening, was er ook een distributienetwerk voor pallets nodig.

Persoonlijke gesprekken
Het was in die dagen mijn taak om me bezig te houden met de sociale due diligence en om er voor te zorgen dat de overname op het personele vlak goed zou verlopen. Men maakte zich zorgen over de cultuurverschillen en de verschillen in arbeidsvoorwaarden. Ik kan me de eerste bijeenkomst met het personeel van LVC nog goed herinneren. De vergadering werd aan het begin van de avond gehouden, op het moment dat een groot aantal chauffeurs weer terug was van hun route . De vergaderzaal van LVC zat stampvol en was blauw van de sigarettenrook. De directeur van LVC en de directeur van PTT Post Logistiek hadden nog maar een paar woorden gezegd of daar begon het roepen uit de zaal. Ze vonden het helemaal niks en ze moesten niet denken dat ze in zo’n uniform gingen lopen of in zo’n rooie auto gingen rijden. Er werd gevloekt, er werd gescholden en er werd over en weer geschreeuwd of in elk geval met stemverheffing gesproken. De gemoederen raakten verhit en kwamen weer enigszins tot bedaren toen de toezegging kwam dat ze voorlopig niet verplicht zouden worden een uniform te dragen of in een rode auto te rijden. En toen werd toegezegd dat personeelszaken van PTT Post Logistiek met alle medewerkers en hun partners een individueel gesprek zou hebben.

Een slag in de rondte
Uitgangspunt in die gesprekken zou zijn dat de chauffeurs van LVC er in hun portemonnee niet op achteruit zouden gaan. In die periode heb ik vervolgens met mijn collega zo’n 150 individuele gesprekken gevoerd en mijn collega van de salarisadministratie heeft zich een slag in de rondte gerekend. En na een periode van intensief en hard werken werd LVC ingelijfd bij PTT Post Logistiek. In de eerste periode werd er weinig veranderd bij LVC, maar in de loop van de jaren zijn de activiteiten van LVC en de mensen die daarbij betrokken waren elders in de Postorganisatie terecht gekomen.

200 oud medewerkers
En nu waren ze afgelopen zaterdag even weer bij elkaar in de loods waarin vroeger de overslag gedaan werd. Ze waren overal vandaan gekomen en stonden met ruim 200 mannen en vrouwen in de voor deze gelegenheid als receptieruimte aangeklede overslag. Overal stonden groepjes oud medewerkers met elkaar te praten. Ik herkende er enkelen toen ik naar binnen liep. Ik vroeg naar enkele namen, die nog in mijn hoofd waren blijven hangen. Het waren de mensen met wie de gesprekken moeilijker waren geweest. Zo was er de chauffeur, die ongelooflijk veel uren maakte omdat hij zich zo verbonden wist met de klant waarvoor hij reed. Het was moeilijk geweest hem te bewegen verantwoorde rijtijden in acht te nemen, om hem ervan te doordringen dat ook hij rust nodig had. En de chauffeur die mannen, die van zijn lading wilden stelen hoogt persoonlijk knock-out sloeg en maar moeilijk kon begrijpen dat dat niet mocht. En de chauffeur die wilde dat hij zijn vrachtauto elke dag mee naar huis mocht blijven nemen na zijn werk, net zoals dat al jaren had gemogen. En de chauffeur, die als hij ’s avond voor de overslag reed, met één pink aan het stuur zijn combinatie achteruit voor de deur op het laadperron parkeerde.

Verantwoordelijkheid
Al die chauffeurs en ook heel veel anderen waren er. Ze wisten niet meer hoe ik heette maar ze wisten wel allemaal dat ik de man was van de persoonlijke gesprekken. Ze begonnen er ook over. De man die zijn vrachtauto mee naar huis wilde nemen begon onmiddellijk over ons verschil van mening op dat punt. Ik had hem die voorwaarde geweigerd. Hij was inmiddels bijna tachtig en hij werkte nog steeds. Niet meer bij LVC, hij was nu elders actief. Trouwens, geen van allen werkten de chauffeurs met wie ik sprak nog bij de Post. De een had het wat langer volgehouden dan de ander. Maar ze hadden allemaal het harde werken, de verantwoordelijkheid en de ruimte gemist bij Post. Alles was voor je geregeld, je voelde je gereduceerd tot een robot.

Zelfsturend
En daarom hadden ze de stap gezet naar een echt transportbedrijf. Daar hadden ze het weer naar hun zin. Niet allemaal als chauffeur trouwens. Er was ook iemand, die baas geworden was op een overslag. Maar ze hadden wel hun vrijheid teruggevonden. Ze gebruikten het woord niet, maar ze waren weer zelfsturend. En misschien was dat wel de belangrijkste reden geweest om vroeger chauffeur te worden. Toen ik naar huis reed kwam er een gevoel van dankbaarheid in me op. Het was fijn om zo gastvrij te worden ontvangen door deze mensen, zo’n 25 jaar nadat de overname zijn beslag gekregen had. En ik was blij dat ik al die persoonlijke gesprekken had gevoerd. Die zorgden, zelfs nu na al die jaren, nog voor vertrouwen over en weer.