Aardige mensen

Wat zegt het gedrag van medewerkers over de baas die ze hebben? Uit het gedrag van een aantal medewerkers, die ik deze week bij toeval ontmoette is er voor mij maar één conclusie. Ze hebben een baas die ervoor zorgt dat ze erg zelfsturend kunnen zijn.

Pech
Toen mijn training afgelopen was en ik mijn tas en andere spullen weer in mijn auto had gezet startte ik de auto, zette de versnelling in de achteruitstand en draaide weg uit het parkeervak. Ik trapte het koppelingspedaal in om mijn auto in de eerste versnelling te zetten en …..knap, hoorde en voelde ik. Het koppelingspedaal was veranderd in de slinger in een klok. Er was geen sprake meer van een relatie met de koppeling van de auto. Ik stond stil, de motor draaide maar ik kreeg de auto met geen mogelijkheid meer in de versnelling. Ik duwde de auto terug naar de plaats waar ik vandaan gekomen was en belde de alarmcentrale van de ANWB.

De wegenwacht
Na te hebben uitgelegd op de parkeerplaats van welk hotel in Gent mijn auto stond kreeg ik de toezegging dat er vermoedelijk binnen één uur een wegenwacht  van de Belgische evenknie van de ANWB zou komen om te kijken hoe ik geholpen kon worden. En zo begon een proces wat uiteindelijk vier dagen zou duren. Het leuke is dat ik gedurende dat proces te maken kreeg met een aantal mensen waar ik eigenlijk wel blij van werd en ik vind het leuk daar iets over te schrijven. De eerste persoon waarover ik iets wil schrijven is de zoon van een Ford dealer in een kleine plaats, zo’n dertig kilometer boven Gent. Daar had de Belgische wegenwacht mij heengebracht toen hij tot de conclusie was gekomen dat hij me niet kon helpen. Hij had hardop een aantal garages de revue laten passeren en had tenslotte besloten dat hij me naar deze garage zou brengen. Want daar zouden nog wel mensen zijn om me te helpen.

Mensen om te helpen
Nu, dat was ook zo. Er was een enthousiaste jongeman. Hij begon direct te sleutelen. En toen z’n eerste poging mislukte gooide hij het onmiddellijk over een andere boeg. Maar ook dat werkte niet. Pas toen het de derde keer weer mislukte, begon hij na te denken en raakten we in gesprek. Hij legde me uit dat klanten erg belangrijk waren en dat het vooral erg belangrijk was hoe klanten over jou als garage dachten. Over hun garage dachten ze wel goed, ze verkochten in elk geval ruim boven de door Ford opgelegde targets. Hij deed nog een laatste poging samen met een collega monteur die nog even was komen kijken. Toen die poging gelukt leek wensten ze me goede reis, het was inmiddels negen uur geweest, het was koud en donker buiten. Ze legden me uit hoe ik het handigste naar Nederland kon rijden. En 10 minuten later stond ik weer stil in de “middle of nowhere”.

Twee dagen later
En nu sla ik en stuk over tot ik twee dagen later opnieuw met een gerepareerde auto uit Axel in Zeeuw Vlaanderen naar huis kon vertrekken. Op advies van de monteurs in Axel koos ik voor de route onder de Westerschelde door. En bij de tolpoorten aan de noordkant van de Westerschelde aangekomen, na het betalen van vijf euro, knapte opnieuw de kabel van mijn koppeling. Ik voelde me opgelaten in een auto die niet meer voor of achteruit wilde in een tolpoortje, ik wachtte al op strenge woorden van de mevrouw in het hokje.

Aardige mensen
Maar niets van dat alles. Ze zei dat ze eerst maar eens even het kruis boven mijn rijstrook op rood zou zetten . Ze toonde medeleven door te zeggen dat ze het heel naar voor me vond en vroeg of ik aangesloten was bij de Wegenwacht. Ik beantwoorde haar vraag bevestigend en stapte uit de auto om deze weg te duwen van de baan waarop ik was gestrand. Ik duwde mijn auto naar de kant van de weg en ging in de auto de ANWB bellen. Toen ik uitgebeld was stond er een mevrouw in uniform naast mijn auto, opnieuw verwachtte ik een strenge toespraak. Maar niets van dat alles. Hoe het ermee was?  En of ze iets voor me kon doen? Ja, ik kon beter even verderop gaan staan, daar was het veiliger. Ze zou wel even helpen duwen en of ik een kopje koffie lustte. Deze mensen zorgden ervoor dat mijn spanning wegebde. En ik ging op de aangewezen plaats op de wegenwacht staan wachten. De mevrouw in het uniform kwam nog een keer vragen hoe het ermee was en of er al hulp aankwam. Ze regelde met haar collega’s dat de Wegenwacht de weg over kon steken. En de Wegenwacht besloot na mijn verhaal gehoord en nog even gekeken te hebben dat ik maar het beste op een vrachtauto naar huis kon worden gebracht. Hij zorgde ervoor dat een collega van hem opdracht kreeg van de ANWB en even later was er een vrachtauto met een oudere chauffeur, die mij en mijn auto naar huis bracht.

Een oudere chauffeur
Die oudere chauffeur praatte honderduit. Hij was vijf jaar geleden met pensioen gegaan. Hij was internationaal chauffeur geweest. Veel naar Italië gereden, maar ook naar Sint Petersburg en naar Moskou. Hij was ook veel op Sicilië geweest en had een keer in een restaurant gezeten waar plotseling mede-gasten met automatische wapens waren doodgeschoten. Hij zag het nog zo voor zich. Hij sprak vloeiend Italiaans en Frans. Maar hij was in de tweede klas van de ambachtsschool twee keer blijven zitten en was als te dom van school gestuurd. Maar in grote delen van Europa had hij zich zonder hulp en zonder mobiele telefoon gered. Nee, hij had geen zin in rust, werken was veel te leuk. We namen gisteravond laat hartelijk afscheid van elkaar en ik liep dankbaar het laatste stukje naar huis. Dankbaar voor de ontmoetingen met deze fijne mensen en dankbaar voor hun bazen, die ervoor zorgen dat deze mensen horen bij de kleine groep van circa 10 % van echt betrokken medewerkers, die Nederland volgens onderzoeksbureau Gallup kent. Hoe is dat met jouw medewerkers?