Gewoon coachend leidinggeven

Als je je lang oefent in coachend leiding geven wordt het een tweede natuur

Mail
Een hele goede vriend van mij en ook collega, in diverse bedrijven waar wij samen werkten, stuurde mij een mail.
Het woonzorgcentrum waarvan hij de manager is kreeg uitstekende resultaten bij een PREZO audit. (PREZO is een onafhankelijk keurmerk voor prestaties in de zorg. Centraal in PREZO staan de prestaties die medewerkers en de organisatie leveren aan de cliënt.)
Enkele weken geleden had ik op twitter al gezien dat zijn centrum zo’n mooie audit uitslag had gekregen en ik had hem er ook al mee gefeliciteerd. Nu kwam er echter een mail waarin hij mij om hulp vroeg.

Wat is er aan de hand?
Nu zijn groep deze mooie resultaten heeft behaald komen er mensen vragen aan hem stellen. En de lastigste vraag om te beantwoorden is de vraag:”Maar wat doe je dan?” Hij had daarop het volgende antwoord gegeven:

“Mijn credo: Plezier in het werk brengt geluk in het leven.
Als je met plezier werk dan straal je dat uit naar je omgeving
Het werkt aanstekelijk
Ik ben voortdurend op zoek naar openingen om medewerkers meer plezier in het werk te laten hebben.

Alle inspanningen zijn daarop gericht zonder voor sinterklaas te spelen.
Ik deel veel van mijn gedachten met mensen wat ik wil, wat ik wil bereiken: blijdschap, hoop vreugde, angst trots en daar neem ik mensen in mee en mijn passie werk aanstekelijk”

De vraag bleef echter: “maar wat doe je dan?”
En hij stelde nu die vraag aan mij: “Ja,wat doe ik dan?”

Mijn antwoord
“Je hebt je visie gedeeld met mensen, je hebt dat in gewone taal gedaan, niet in mooie hoogdravende retoriek. je heb mensen ook gevraagd naar hun visie en bent er met ze over in gesprek gegaan. Als mensen iets konden aanvullen op jouw visie dan mocht dat en je verrijkte er jullie visie mee.
Je hebt altijd geworteld in die visie, afspraken gemaakt met mensen over hoe zij op hun plek in hun werk die visie een gezicht gingen geven. Dat waren geen vage afspraken maar concrete, grijpbare afspraken. je sprak met mensen over hoe het ze verging bij het realiseren van een afspraak en was blij met ze als het gelukt was.
Als het niet goed ging sprak je mensen daarop aan, je had het dan over hun gedrag en je vertelde ze niet dat ze nitwitten waren. Je vroeg ze hoe ze het de volgende keer beter gingen doen.
Je hebt vaak en veel vragen gesteld. je liet de beslissing bij de mensen, die het werk moesten doen maar je was er wel altijd over in gesprek met ze. Je bleef net als degene die jou nu bevraagd, doorvragen tot je precies wist wat mensen gingen doen, of gedaan hadden.
Je toonde persoonlijke belangstelling voor mensen en gaf mensen ook de kans te weten wie jij was.
Dit zijn dingen, die jij doet en die zijn gebaseerd op een aantal uitgangspunten, die in jouw leven belangrijk zijn. Evenwaardigheid is er daar één van maar ook respect, ruimte, vertrouwen niet altijd alles het beste weten. Een opvatting over leidinggeven en ga zo maar door.”
Per omgaande kreeg ik als antwoord dat hij daar wel wat mee kon.

Niet moeilijk
Voor mij was het niet zo moeilijk. Wij hebben er in al die jaren zo vaak samen over gepraat en naar gehandeld. We hebben er ook vaak met Willem Verhoeven over gesproken, input voor zijn boeken geleverd en gewerkt met wat Verhoeven in zijn boeken schrijft. Ik heb dus gewoon opgeschreven wat je doet als je coachend leiding geeft.Voor hem is ernaar handelen na al die jaren een tweede natuur geworden. Hij is zich er niet eens bewust van.

Wat de effecten daarvan zijn komt prachtig naar voren uit een tekst, die mijn vriend mee kreeg toen hij afscheid nam van de organisatie waarvoor hij hiervoor werkte. Ik sluit er deze blog mee af: “Veel mensen wandelen je leven uit, maar slechts enkelen laten voetsporen achter in je hart”