Teleurgesteld, maar toen….

Teleurgesteld
Het viel me een beetje tegen, één zo’n minder goede punt in de evaluatie. De deelnemers waren zeer tevreden met de training gespreksvoering die ik met ze gedaan had. Maar er had wel wat meer vaart in gemogen en toen ik nog wat doorvroeg bleek het te gaan over de oefening van het gesprek van één van de deelnemers met een medewerker, die buitengewoon lastig was. Hij had uitgebreid verteld over alle lastige elementen, die elke keer de kop op staken in zijn omgang met deze man. Hij vond het een erg lastige man en was er eigenlijk van overtuigd dat ze van deze man afscheid
moesten nemen.

Oefening
We hadden het gesprek een paar keer geoefend en samen naar de millimeters in het gesprek gekeken. Dat was het moment dat de andere deelnemers de aandacht verloren waren. Ik had gezien hoe de man, voor wie het gesprek een probleem was, ermee worstelde en had besloten om met deze casus door te gaan zolang er nog ontwikkeling in zat en de gespreksdeelnemers niet in een negatieve spiraal terecht kwamen. Deze man had z’n nek uitgestoken door zijn casus als oefenstof in te brengen. Ik vond dat hij nu ook recht had op passende aandacht ervoor.

Doorsudderen
In mijn hoofd bleef de dagen erna deze situatie nog wat doorsudderen. De bij de training betrokken HR mensen kwamen er ook nog eens expliciet op terug en vonden misschien diep in hun hart ook wel dat ik daar sneller en strakker had moeten zijn. Ik luisterde naar wat ze zeiden en liet dat merken en daar bleef het bij. Ik besloot toch trouw te blijven aan mijn uitgangspunt. Het gaat om de deelnemers, en het gaat in een dialoog of in een relatie vaak om de kleine dingen, zoals Malcolm Gladwell ook schrijft in zijn boek “The Tipping Point”. Daarmee was het punt voor mij wel afgerond, ik kon het een plaatsje geven.

Verrassing
Maar kort gelden gebeurde er iets waardoor het punt weer helemaal terug kwam. De man die geoefend had kreeg ik opnieuw in een trainingsgroep. Het ging opnieuw over gespreksvoering. Met een groep keken we terug op de jaargesprekken, die ze inmiddels hadden gevoerd, wat die gesprekken hadden opgeleverd en hoe hun handelen had bijgedragen aan dat succes. Ook de man met de lastige medewerkers kwam aan bod en hij vertelde dat zijn gesprek met de lastige man zo goed gegaan was. Er was echt van dialoog sprake geweest en hij merkte nu ook dat de man zich in het werk veel positiever ging gedragen. Ik controleerde voor de zekerheid nog even of het echt om diezelfde lastige medewerker ging, die medewerker die hij afgeschreven had. En ja, het ging om diezelfde man. Ik vroeg wat hij dan nu anders gedaan had. Of was er misschien iets anders geweest wat bij deze man voor zo’n grote verandering had gezorgd?

Anders
Nee, zei hij heel beslist, het was omdat hij het gesprek anders had gevoerd. Hij had dit maal echt geluisterd, niet alleen z’n mond dicht gehouden maar echt geluisterd. Hij had ook geluisterd naar wat deze man in z’n privé leven meemaakte. En hij had geen enkele toezegging of belofte hoeven doen. Er was iets veranderd in hun relatie daardoor en de lastige medewerker was ineens een coöperatieve medewerker geworden.

Kleine dingen
Hij was blij met dit succes en ik was er ook blij mee. Het was een bevestiging van mijn keuze mijn aandacht bij het leerproces van een deelnemer te houden en niet het programma leidend te laten zijn. Het was ook een bevestiging van het feit dat het vaak om kleine dingen gaat. Emily Dickenson zei ooit: als wij meer aandacht hebben voor de kleine dingen dan zorgen de grote dingen wel voor zichzelf. Bij diezelfde terugkomdag zat ook een man, die mij al eerder eens verteld had over alle moeilijke mensen die op zijn afdeling waren geplaatst. Hij kon er niets mee, benadrukte hij toen keer op keer. En nu bleek ineens dat hij het grootste deel van die groep inmiddels positief in beweging had gekregen. Hij was er zelf verbaasd over maar ook blij mee. Ik ben blij met deze bevestiging van mijn keuzes en mijn aanpak.