Ik blijf me verbazen

Ik blijf me verbazen. Misschien is dit wat onnozel van me.

Ik heb Jan Kees de Jager toch heel duidelijk horen beweren dat het geld dat aan Griekenland is uitgeleend tot de laatste cent zal terugkomen. En dat komt opeens Nout Wellink op tv. Zijn gezag is wat aangetast, maar toch is het iemand om serieus te nemen. En wat zegt hij? Nederland zal flink moeten afschrijven op de lening aan Griekenland. Twee boodschappen, uitgesproken door mensen, die voor de gemiddelde Nederlander (ook voor mij) degenen zijn die weten hoe het in elkaar zit en die lijnrecht tegenover elkaar staan. Weten de politici nu echt niet hoe de zaken er voor staan? Is er sprake van een strategie? Gaat dit over macht, over aanzien, over punten scoren, over gezichtsverlies? Ik weet het niet.

Als leidinggevende kom je vaker in die omstandigheid terecht. Moet je naar links of moet je naar rechts? Hoe zullen de zaken zich ontwikkelen? Dan moet je keuzes maken en ook communiceren over die keuze. Eerlijk, helder, niet proberen de kool en de geit te sparen. Zeggen waar het op staat. Verantwoordelijkheid nemen en niet anderen gebruiken om zelf veilig te blijven. Leiding geven is nu eenmaal een beroep. Met risico’s. Je neemt beslissingen en daarbij kan je fouten maken. De gevolgen, ten goede of ten kwade, gaan velen aan. Dat is niet altijd gemakkelijk. Dat voelt wel eens eenzaam. Eenzaam omdat jouw medewerkers een groep mensen zijn waar jij los van staat. Die je onder controle moet houden. Die je gedoseerd moet informeren en waarbij je die informatie zorgvuldig moet afwegen om geen onrust te veroorzaken. Dan sta je er inderdaad helemaal alleen voor. Je hoeft het echter niet helemaal alleen te doen als je tenminste verbonden bent met de mensen aan wie je leiding geeft.

Kun jij jezelf als leidinggevende ook zien als deel van jouw team? Dan geef je alle informatie die relevant is zodat iedereen daarover kan nadenken. Ik heb altijd ervaren dat als ik mensen zeg wat ze moeten doen ze nogal eens de neiging krijgen om weerstand te gaan vertonen. Als de economische omstandigheden dan ook nog eens tegenwerken ontstaat er zomaar achterdocht. Maar als ik mensen eerlijk vertel wat er aan de hand is, wat er bereikt moet worden en ik vraag ze om te helpen? Dan blijken opeens verrassend veel mensen maar al te graag bereid te zijn om te helpen. En ik kan mijn mensen recht in de ogen kijken en het is toch wat minder eenzaam.