De menselijke maat

Wat is de menselijke maat? Hoe kom je daar achter? Hoe ken jij mensen en hoe leer je ze kennen?. Ik leer ze kennen door ze te ontmoeten en mijn manier van reizen helpt me daarbij.

Lopen
Anders dan veel andere jongens van mijn leeftijd en anders dan mijn klasgenoten nam ik niet op mijn 18e jaar rijles. Ik had niet zoveel met autorijden, ook niet met brommers trouwens. Eigenlijk liep ik het liefste en als dat te lang duurde of te ver was nam ik gewoon de fiets. Waar die voorliefde voor lopen vandaan kwam weet ik niet. Het was in elk geval wel een prettige manier om contact te hebben en te maken met de omgeving waarin je je bevond. Ik kende de huizen en de tuinen van de straten, die ik regelmatig passeerde. Sommige wandelingen kan ik mij nog goed herinneren, zoals de nachtelijke wandeling van Edam naar Amsterdam, die ik in 1970 maakte met een medestudent, na een feestje in Edam. Het beeld van ons samen kletsend over van alles en nog wat, lopend langs het Noord Hollands kanaal, terwijl het langzaam licht werd.

De auto komt
Een aantal jaren daarna besloot ik toch mijn rijbewijs te gaan halen. Daar waren twee redenen voor: de drastische inkrimping van het busvervoer in de provincie Groningen en mijn werk bij een transportbedrijf. Om vrachtauto te kunnen rijden had ik ook een rijbewijs voor een personenauto nodig en met het rijbewijs kwam ook de auto. Dat was inderdaad wel gemakkelijk. Omdat mijn vrouw echter de auto ook nodig had heb ik lange tijd gefietst. Ik ging in de stad Groningen werken en fietste elke morgen van het dorp Niehove naar de stad Groningen. Ik leerde de boerderijen, de koeien, het kanaal en de universiteitsgebouwen waar ik langs kwam goed kennen evenals enkele andere fietsers, die regelmatig hetzelfde stuk reden.

Reflecteren en ontspannen
Die fietstochten waren heerlijk, in de zin van dat ze me ontspanden. Als ik thuis kwam was mijn hoofd leeg gewaaid en ’s morgens kwamen de scenario’s van de dingen, die ik die dag moest doen voorbij. Ik kon ook mijn zonden overdenken. Maar op een gegeven moment kwam de leaseauto, makkelijk, comfortabel, geen zorgen over onderhoud en ga zo maar door. Maar ook elke dag in de auto, elke dag in de file, van de wereld gescheiden door staal en glas. Van andere mensen alleen een hoofd zichtbaar. Soms een boze of geërgerde blik of een spottende blik, want ik rijd in de volgens polls lelijkste auto ter wereld, een Fiat Multipla.

NS businesscard
Maar sinds enkele maanden laat ik de auto waar mogelijk staan. Ik heb een NS businesscard genomen. Dat viel niet mee, het was een hoop gedoe en ik heb me ook al stevig geërgerd aan de NS. Maar als ik erin slaag die ergernis van me af te zetten, dan voelt deze manier van reizen als een verademing. Ik ben weer in de wereld, ik voel weer verbinding met mijn omgeving. Als ik van en naar het station loop, als ik in de trein zit en daar al die mensen tegenkom. De lach op een gezicht van iemand, die tegenover me komt zitten. Soms verlang ik zelfs naar een volle trein omdat ik dan aan iemand kan vragen of ik op die ene lege zitplaats kan gebruiken, waar een tas op staat. Dat levert eigenlijk altijd een vriendelijke blik op en soms ook een kort gesprekje.

Weer mens
Ik voel me dan meer mens en dat bevalt me heel goed. De verleiding om toch de auto te pakken is helemaal verdwenen. Het enige moment dat ik me erger is als ik de trein mis en ik alsnog met de auto moet. We leven in een wereld met mensen en het is goed om die mensen te zien en naar die mensen te luisteren. Het zorgt ervoor dat je met beide benen op de grond blijft staan, dat je je één van hen voelt. Je bent dan geen lid van een klasse of van een categorie en je behoort zeker niet tot de categorie, die zich boven anderen mag verheffen. Als coaches in de consumer experience movement van Ford kregen wij bij onze introductie de film “Everybody has his own story” te zien. Mijn terugkeer naar mijn oude manier van reizen, herinnert mij daar zo bijna elke dag weer aan.